İşte, çocukluğunun küçük dünyası böylece karanlığa gömülüyordu.
Artık bu kolay ve hoş yaşam kendisine ait değildi.
Okur Takip Önerileri
Doğduğum günden beri hiç kimseyi sevmedim.
Çocukluğumu gözlerimde yaşlarla hatırlarım.
Hayr pessoa, hayır... Seni bu kadar anlamamam gerekiyor. Bu kadar benzeyemeyiz.
Hayatımın adım adım çöküşüne, olmaya özendiğim her şeyin ağır ağır sulara gömülüşüne tanıklık ettim gizlice.
Birden, yapayalnız kalıyorum bu dünyada.
Bilmemek hayatımız olsun! Hissetikçe unutalım!
Öyle üşüyorum ki. Yalnızlıktan çok yoruldum.
Olduğum yerde olmayana, asla olamadığım şeye ait oldum ben.
Ben bir tek hiçlik'i sevdim.
Ne çok insanız yaşayan, ne çoğuz kendini kandıran!