Düşünen Brokoli
@brokolican
30 Temmuz
27 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
606 syf.
·
Puan vermedi
Kimse kimseye çok da bilerek zarar vermiyor. Herkes ilkin kendini düşünüyor sadece. Ve sonra bir tür can havliyle birbirinin omuzlarına basıyor, birbirinin omuzlarında yükselmeye çalışıyor. En çok da kendisine yardım etmeye çalışanların, en yakınlarının... Niyeyse kimsenin aklına el ele tutuşup denizden birlikte çıkmak gelmiyor.
Sayfa 228Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Çocuk büyüdüğünde babasız büyümemiş bir yetişkin olmak istedi.
Sayfa 215Kitabı okudu
Büyükler soru sormaktan hoşlanıyordu sadece. Cevapları umursadıklarından değil, galiba soru sorduklarında kendilerini daha adil ve huzurlu hissediyorlardı. Bir görev tamamlamış gibi. Çocuk büyüyünce merak edilen bir cevap olmak istedi.
Sayfa 213Kitabı okudu
"Bırak gittiğimi sansınlar. Beklemenin ne kadar uzun sürdüğünü bilmesin kimse. Yoksa aşktan ömür boyu korkarlar."
Sayfa 211Kitabı okudu
Başımı göğe kaldırıyorum, Şimal Yıldızı'nı arıyor gözlerim. O kayıp. Bense birilerinin giderken ardında bıraktığı çığlık gibi hayattayım.
Gökyüzü, bütün yıldızlar gibi sönmüş bir karanlık. Hakkıdır matem, tutsun.
Yağmur yağıyor. Yıkamıyor ama hiçbir şeyi. Onun da alacağı olsun.
Sayfa 205Kitabı okudu
Dedim ki kendi kendime, daha evvel nasıl devrildiyse bir bir yıllar, elbet geçecek her şey yine. Ayrılıklar, kalp kırıklıkları, bekleyişler, mevsimler ve tabii bir de bu yaz. Hep bir enkazdan doğacağız biz ve en nihayet göçerken buralardan, ardımızda bırakacağız yine başka bir enkaz.
El ele tutuştuk kendimle ben. Sonra işte sustuk biraz.
Sayfa 199Kitabı okudu
Öyle derinlere dalmıştı ki anladım, içinde kopan başka bir fırtınayı dinliyordu. Yağmur, sokakların alevini söndürürken, o kim bilir içindeki hangi Leyla'da yanıyordu. Fırtınasının muhteviyatını, ateşinin tutuşturduğu çalıyı asla bilemeyecektim. Susmuş veya susmayı seçmişti. Böylece cevaplar kadar sorular da anlamını yitirmişti.
Sayfa 199Kitabı okudu
Sessiz bir adacık. Ve muhtemelen bütün bu insanlar da o sessizliğe sığınmaya gelmişti. İçlerinde kırgın bir ümitle herhalde: Konuştuklarını anlamayanlar, belki sustuklarını dinlemeyi becerirdi.
Sayfa 197Kitabı okudu
Ama neyse ki güzel bir şey düşünerek öldü:
"Dünya güzel yer sahiden. Keşke boş yere endişelenmeden yaşayabilsem."
Sayfa 193Kitabı okudu
Çocukluğundan beri yaşlı gibiydi. Doğduğu günden beri ağlamaklı. Fakat ağlarken bile yarım ağız da olsa gülerdi bir yanı. Yüzüne bakıldığında yaşını da içinden geçeni de anlamak imkansızdı.
Sayfa 185Kitabı okudu
Kalbim çok sıkılıyor. Kalbinin yerini içindeki sıkıntının ağırlığından saptadı. Doktorlar diye düşündü, onlar da böyle yapıyor, ağrıya bakıp kalbi buluyor. Herkesin kalbi başka yerde atıyor. Herkesin kalbi başka yerde ağrıyor.
Sayfa 183Kitabı okudu