Kitapta küçük yaşta annesini kaybeden bir kız çocuğu anlatılıyor. İlk öldüğünü kabullenmez veya anlamaz. Annesi uzak bir yere gitmiştir ve bir gün onunla buluşacaktır. Ağlamak yok diyerek annesine söz vermiştir. Ağlamaz, nasılsa annesini sonra görecektir. Niye ağlasın ki...
Kitap ilk çıktığında hiç ilgimi çekmemişti. Nilgün Öneş ismini de yeni duydum. Meğer ünlü biriymiş. İkinci Bahar, Hatırla Sevgili, İhlamurlar Altında, Bu Kalp Seni Unutur Mu? gibi dizilerin ve Güz Sancısı, Gölge gibi filmlerin senaryosunu yazmış. İşte bunu duyunca Nuray durur mu? Attım sepete.
Küçük bir çocuğun dünyasını yazar mükemmel bir şekilde kaleme almış. Oyunlarını, öfkesini, mutluluğunu ve utancını, hayallerini, boyundan büyük laf ederek büyüklerin yerin dibine inmesini ve kısaca çocukların o küçücük dünyalarına sığdırdıkları büyük hayallerini...
Bu çocuk şanslı. Tamam annesini kaybetmiş ama babası ve akrabaları hep yanında. Sevgiyle kucaklıyor her biri. Ya diğer çocuklar bu kadar şanslı mı acaba? İlgisiz babalar ve akrabalar, dayak, fakirlik, hor görme, küçük düşürme...
Bir çocuğun küçük dünyasını onun gözünden okumak zevkliydi. Kitabın sonlarına doğru, yazar keşke biraz daha duygusal satırlara yer verseydi derken, kendimi ağlarken buldum.
Kitabı okuyup da beğenmedim diyenlerin olacağını sanmıyorum. Eminim birçok okur kendinden bir şeyler bulacaktır.
