Julia
Merhba Julia,bugün yine hüzünlü gördüm seni.
Yine karalar bağlamışsın,başın dumanlı bugün
Yüreğin yine Leyla ile Mecnun'u anımsattı.
Balkayalardan akan suyun, pek hüzünlü bugün
Beraber döktüğümüz bu yaş ,kana mi karıştı?
Neden al al olmuş ,dört bir yanın.
Üşüyen ellerimiz ,bu gurbetten pek muzdarip.
Ya gözlerimiz, neden sisli bugün,bu yağmur neyin nesi.
Yeşilden ,aldan elbisen vardı giymemişsin, ne oldu da karalara bürünmüşsün.
Hüznün, yüreğimde sönmeyen bir volkan gibi
patlar durur içimde sessiz sessiz .
Keklikler suya inerdi seher vaktinde .
Şarkılarını söyler, seninle oynarlardı.
Şimdi yoksun diye keklikler lâl olup suya hasret kalmışlar.
Meğer yokluğun ne zormuş .
Avuçlarından çiçekler rengarenk açardı, ve etraf mis gibi sen kokardın.Ben her gece sana bakardım uzaktan ,huzurla çayımı yudumlardım.Sen Julia olurdun ben sen olurdum.Saçlarına yıldızlar takılırdı gecenin bir yarısında .Ay mum gibi başında beklerdi,rengarenk çiçekler elbiseni süslerdi.Ben hayran hayran sana bakardım .Seher vaktine kadar bakışırdık.Etrafını rengarenk kelebekler sarardı. Ben ise hayranlıkla seni izlerdim.Sen süslenirdin bir gelin edasıyla.Etraf mis gibi sen kokardı.Ben içime çekerdim .
Sen Julia olurdun ben sen olurdum.
Muallim Yusuf
Gitmek ya da gitmemek
Gittin!
Geride bir şehri bıraktın,
Tüm yaşanmışlıklar la,
Tüm yaşanılamayan lar.
Yani yanlız kalan insanlar olmadı bu gidişte.
Gittin!
Peşin sıra dön demedim,
Dön bir bak geçmişe diyemedim..
Bittin,
Tam bittin demiştim ki dün,
Bugün o sokakta kokundu burnuma vuran,
Mor begonviller bittin dediğimde anımsattı seni bana,
Anıları yeniden yaşattı ruh'uma..
Oysa gitmemişsin.
Ben izin vermedikçe de gidemeyecektin.
Geride bırakılan bir kadının son sözleri...
Satırlar bir bir kayıyor parmaklarım arasından.
Tıpkı hayallerim gibi suya düşüyor tek tek. Güneş bile ısıtmıyo artık yalnızlığın verdiği o soğukluğu.
Hiçbir şey silemiyo zihnimdeki pişmanlığın izlerini,kendimden ödün vermelerimi,fedakarlıklarımı...
Hayatımın en güzel yıllarında düştüğüm bu şey, bana ilk önce bulutlar üzerindeymiş gibi
Yazarın kaleminden okuduğum ilk roman olan “OD” bir Yunus Emre romanıdır. Kitap tam da Yaradana yönelmeye ihtiyaç duyduğum dönemde beni buldu. Kitabı bu denli duygulu okuyup ağlayacağımı hiç düşünmezdim.
Kitap Yunus Emre’nin dervişlik yolculuğuna çıkmasını o yoldaki yaşadıklarını , acılarını, dönemin zorluklarını ,hasretliklerini, Elif’i (eşini)
Bugün de aydınlandım (:
Az önce yeni bir şey öğrendim... anlatmasam olmazdı🌝
Exulansis hevesle bir şey anlatmak isterken karşı tarafın seni anlamayacağını farketme durumuna deniliyormuş...
Friedrich Nietzsche'nin ❝Ben bu kulakların dinleyeceği ağız değilim.❞ cümlesini anımsattı...
Tutunamayanlar / Vatan Yahut Silistire
"Seni görünceye kadar bu hep böyleydi; kalbim ya bilinmezlerde ya da mezarlar içinde gezerdi. Seni gördüm. Sanki başka bir dünyaya geldim. O zaman hayatın ne demek olduğunu anladım. O zaman insan ne demek, anlamaya başladım. Önceden yaşamak nedir bilmezdim. Yine de yaşamayı herkesten daha fazla severdim. Şimdi hayatımın kıymetini iyice biliyorum."
Namık Kemal/ Vatan Yahut Silistire
.
.
"Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim... seni tanıdıktan sonra gözleri yeni açılmış bir küçük hayvan gibi çevreyi şaşkın ve hayran bakışlarla insanı ve insan olmayanı ayırmadan incelemeye başladım... hiç silmeden seçtiğim ağaçları evleri gökyüzünü yolları otları hele bu kadar ilgi çekici olduklarını ve büyük bir sevgiyle çizilebileceğini düşünmediğim otları ve toprağı yeni bir gözle daha doğrusu ilk defa çizebileceğimi hissettiğim bir gözle görmeye başladım"
Oğuz Atay / Tutunamayanlar
.
.
Bugün 'Vatan Yahut Silistre' eserini okurken gördüğüm bir tirat bana Tutunamayanlar'daki bir paragrafı anımsattı, Tutunamayanlar'ın en sevdiğim bölümlerinden birini bana tekrar yaşattı. Sizlerle paylaşmayı istedim.