"Sen kimsin ya?" "Aksakallı Dede."
"Aksak allı mı dede?"
"Aksakallı Dede, Aksakal."
"Hee. Yanaklarını böyle al al görünce allıdede zannettiysem demek? Hafiften aksıyosun da tabii."
"Kim aksıyo? Ne aksaması? Normal yürüyorum ya işte. Aksıyo gibi mi görünüyo ordan?"
"Sol hafif çekiyo sanki. Halı saha maçında mı burktun, n'aptın?"
Umudun bittiği yerde çaresizlik başlıyor.
SON.
Kendi çölünde kaybolan bir Mecnun değil, kendisi çöl olan bir Mecnun oldum. Şimdi Leyla bir rüzgâr esintisi. Bense çölde bir kum tanesiyim. Belki şu koca çölde bir meltem eser diye bekliyorum. Eser de Leyla bir kez olsun bana dokunur diye bekliyorum.
Sayfa 270
"Belki başka bi' zaman, başka bi' yerde. Sonuçta yarım kalan her şey tamamlanmaya muhtaçtır."
Sayfa 269
"İnsan en büyük hatayı zaman konusunda yapıyo. Zamanın sahibi sanıyo kendini. Nasılsa yaparım, daha zamanım var diyo her seferinde. Oysa zaman akıp gidiyo ellerinden. Sonra kömürlükteki bisiklete bakıp yıllar ne çabuk geçmiş diye hayıflanıyo kendi kendine."
Sayfa 264