Gece yazıyorum, düşüncelerim tenha, ruhum kalabalığa gebe. Ağırdır gece yaşamak, her şeyin ağırlığından daha ağır. Mola veremiyorum hiçbir satırda, en yakın duraklarda inemiyorum. Rüyaları
reddedilmiş bir yolcu gibi... Kompartımanda uyuyan bir hüzünbaz.
Sabrım zırhtan güçlü, koruyor varlığımı.
Görünmezliği düşündüm bir an. Gizlenmek, görünmez
Okuyamadigim dönemdeyim şu sıra, bazi zamanlar oluyor bana.Son okuduğum eserleri fazlaca icsellestirdiğim için belki yeterli geldi. Kurgu da olsa içinde çokça duygu barındırıyor her bir kitap bence.Çok sürmez ama bir süre sonra tekrar dalarim kitapların o büyülü dünyasına.
“Şehrin şu büyülü ışıkları
Uğramaz kalbimin hiçbir ücrasına
Çünkü bilirim kelebek ömrü misali
Bir yüzgörümlüğüdür yaşamak.
Bu derin dünyaya aldanış,
Bir bilinmezden kaçış
Bu ne hız, bu ne tantana
Seni senden sıyırır da
Sürükler bir bilinmez diyara doğru
Hayırdır?
Bir sen misin alemin ihtiyacı olduğu
Dur, nefes al
Ve bil, sen değilsin tüm mahlukatın sorumlusu
Bir olandır dergahında paklayacak,
Dünyayı tüm kirlerden arındırarak”
Emine ✍️
Sen Çok Yaşa, Jose Arcadio Buendia!
Yüzyıllık Yalnızlık’ı ilk okuduğumda anlamamıştım; oysa kitabın arka kapağında son bin yılın en güzel eserlerinden biri olduğu yazıyordu. Lisedeki edebiyat hocama söyledim, tekrar oku, dedi. O zaman dinlemedim onu. Ama aradan yıllar geçince bir kez daha elime aldım Marquez’in bu büyülü kitabını. Bugünlerde
yaşanmamış hatıralar bilirim
büyülü sonbahar akşamlarında
bulutlar üstünde, su kenarında
yalnız hayal edilen hatıralar
işte; en ürpertici nağmelerle
bizim şarkımızı söyleyen rüzgâr
sen, dudağında gülümsemelerle
ben gözyaşlarımla, bu âlemdeyim
fakat yine biz bize, başbaşayız
duymasan, düşünmesen de unutma
bir daha bu ânı yaşıyamayız.