Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi? Keşke hep küçük kalsalardı... Ne oldu da ayrıldı ellerimiz baba? Hiçbir zaman soramadım bunu sana. Sormak istediğimde fırsat olmadı, fırsat olduğunda cesaretim.
Sevildiğini hisseden ya da sevilebilme umudunu henüz yitirmemiş insan,sağlam bir kişiliği,güçlü bir duruşu varsa hele , yaşamına asla vermez , veremez.
Tanım bellidir...
Dünyayla arasındaki maddesel ve ruhsal tüm bağları kopmuş fanilerin -er ya da dişi , fark etmez- kişisel tercihidir intihar.
Seçilmiş bir ölüm şeklidir. Engellenmesi güç ,
Ve ilk mektup geliyor. Saf, temiz, pırıl pırıl duyguların oynaştığı samimi satırlar... Öylesine doğal bir iç döküş ki, yanıt vermeden edemiyor Semra. Yaş farkını öne sürerek vazgeçirmeyi hedefliyor ama başaramıyor. Daha da kamçılanıyor Vedat'ın tutkusu.
Minicik çocuk ellerimi avucunun içinde hapsettiğinde yüreğim yüreğinde eriyordu babacığım.
Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi?
Keşke hep küçük kalsalardı...
Babasının kızı diye çağrılmak neden gururumu okşuyordu? Babasının kızı olmaktan, birden bire , paldır küldür annesinin kızı olmaya geçişimle mi bozuldu babamla aramız? Anlayamadığım şuydu : Neden hem babamın hem annemin kızı olamıyordum ben ?