İşte, dünya güzel bir yerdi. Yaşananlar yaşanmıştı, yaşanacakları düşünmenin acelesi yoktu; nasılsa zamanı gelince bize tercih hakkı bırakmayacaklardı.
Zaman nasıl da keyfi bir olgu.
Başkasının kusurunu örtmek için iç sesini dinlemiş ve elzem olmayan bir özür dilemişti. Böyle düşündüğüne göre iyi bir insandı ve dünyanın iyi insanlara ihtiyacı vardı. İyiliği öldürmemeliydim.
Zihnindeki sesler dünyanın sesini bastırıyordu. Kurtulamadı; aklının ağırlığıyla baş edemedi.
Diğer insanlarla aynı göğe bakıyordum ama onlar kadar kolay nefes alamıyordum.
Yok etme üzerine kurulu bir dünyada, bir şeyleri var etmeye çalışmak...
