27'sinde yaşlanmış bir kadın gibi hissetse de kendini, yüreği 27'sinde genç bir kadın gibi atıyordu.
Annesizliği hayatta başına gelenler ile mücadele gücünü elinden alan her şeyin mazereti oluverdi; kendi güçsüzlüğüne, kendi hatalarına paravan oluverdi.
Kapılann yüzüne tek tek vurulduğu günlerden birinde, hiçbir zaman sahiplenemediği, kendisinin olamadığı o adamın evinde, kiler niyetine kullanılan içi eski eşya dolu küçücük odaya girip, gözüne ilişen sinek ilacım sıkmış, kilitlediği kapının ardına tüneyip yumruklannı sıkarak beklerken kızı aklına düşmüştü. Bir hışım geri atmıştı kendini. Tek kurtuluşu olduğuna inandığı ölümü bile kızı için reddettiğini, annesi gibi olmayan bir annelik için nasıl da mücadele ettiğini şimdi olanca hıncıyla yüzüne vurmak istedi. Yine sustu.
ah o bütün günahlarını içine doldurduğu annesizliği...
Görülmemezlik, duyulmamazlık, sevilmemezlik onu lal'e çevirse de ta içinde her an patlamayı bekleyen bir öfke dalgası büyüyordu.
İçi ne düştü mü durduramadığı öfkeleri vardı. Durup durduğu yerde kendisinin yarattığı, bazen yarattıktan birkaç saat sonra unuttuğu bazen de dur durak dinlemeden, içinden taşıp gitmesine müsaade ettiği öfkeleri.
Sevmiştim seni, ölene kadar kulun kölen olmaya hazırdım, dört dörtlük bir kadın olacaktım, senin olacaktım..
Bağımlıydı hayatta kurduğu ilişkilere. Onlar bırakmadan bırakamazdı.
Ama şimdi yas tutmayacaktı, bir felaketi seziyor ve kendini cezalandırmaya engel olmak için kaçacak tüm yollan deniyordu.
Kapı açılmayınca, Vesile'nin yüreğindeki sıcaklık yerini birdenbire sessizliğe bırakmıştı. Yalnızlık, serseri bir kurşun gibi hiç beklemediği anda yüreğinden vurup paramparça etmişti. Oracıkta, elleri ayaklan tutamayacak hale gelmiş, bir kedi yavrusu misali başını omuzlarının arasına saklayıp, sığınacak yer bulmak için çevresine bakınmıştı.
Bir süre sonra on dördünde, güzel mi güzel, uzun boylu, al yanaklı, parlak, uzun saçlı büyük kızını; on ikisinde şirin mi şirin toplu yanaklarından gözleri kısılmış, sırtına kocaman bir çanta takmış küçük kızının elinden tutmuş, arkadaşlarına laf yetiştirip, güle oynaya yürürken gördü. Kızlarını önünden geçtikleri saniyeler boyunca nefesini tutup, kımıldamadan izledi.
Adem, Ercan, Yavuz ... Anneleriyle birlikte kadınlar koğuşunda kalanlardandı. Üçü de cezaevinde doğmuş, koğuşlarda kadınlarla yaşamıştı. Bakıcıların anlattığına göre kreşe bir sabah "Benim kaşımı ne zaman alacaksınız?" diye sorarak giren olmuştu. Ortada küçük masalar, kenarlarda yataklar ve bir televizyondan oluşan 40 metrekarelik kreş onların tüm hayatıydı.
Kadınların ilk anda gittikleri yer baba eviydi. Bazısı birkaç gün, bazısı ise neredeyse bir yıl kaldıkları evlerinden kocalarının evlerine dönmeye zorlandıklarını söylediler. Cinsel şiddeti gizleyip, gördükleri kaba kuvvetten şikayet eden kadınlar boşanma kararlarına babalarından "Gelinlikle çıkan kefenle girer", elleriyle memelerini işaret eden analarından ise "Buradan emzirdiğim zehir, buradan emzirdiğim haram olsun," yanıtını almışlar.
Mücadele etmeseydim
O zaman ya ölüydüm,
Ya da deli, bu hayatta...
Adam öldürme suçundan 19 yıl ceza aldı. Görüşmeyi yaptığımız sırada kapalı cezaevinde kaldığı süreyi tamamlamış, açık cezaevine geçmeye hazırlanıyordu. Tahliyesine yaklaşmasına karşın içinde bir korku vardı, o korkuyu "İnsan korkusu var içimde. Çıkınca ne yaparım bu korkuyla bilmiyorum," diye anlattı.