Hiçbir ses yakalayamaz beni
Dağlarda küskün, küçük
Bir ot parçasının yankısından başka.
Duyuyorum burukluğumun tadını,
Kendimden uzaklığımın da...
Hiçbir ses yakalayamaz beni
Susuz bir gökyüzü çınlamasından başka...
Biz kendi güzelliklerimizle yaşıyoruz aslında. Kolay kolay mutlu olamayışımızın nedeni bu. Herkes herkese benzediği oranda tadını çıkardığını sanıyor dünyanın. Biz öyle değiliz. Övünerek söylüyorum: Biz öyle değiliz. "İnsan en kötü olanla baş başa bırakılmıştır ve bu bir rahatlığa kavuşmak gibidir." demiş Graham Green de. Bazen düşünüyorum da, diyorum ki: Hepsi ama hepsi çok iyi. Pekâla yaşıyoruz işte; dünyada ve kendimizde.