Kitap okurken birden içinizde bir çocuğun yardım çığlığını duyduğunuzu düşünün. Duyulmaya, anlaşılmaya ihtiyacı olduğunu, nasıl yanlız hissettiğini anladığınızı düşünün. Yaşadığı olayın değil hissettiğibacıyı paylaşamamanın, o andaki tek başına oluşunun yarasını büyüttüğünü anlayın. Böyle hissettiğimiz anlar olmuştur kimimiz o çocuğun sesini hiç duyamaz gündemindeki sıkıntılarını çözmekle tamam olacağını sanar, kimimiz duyar o sesi tutar elinden sarıp sarmalar o çocuğu bir zamanlar başkasından ihtiyaç duyduğu anlayışı şefkati artık kendi kendine verebileceğini anlar ve birlikte büyümeye devam ederler.
Bir kitabı okurken içinizde böyle bir kapı açıldığını ve şuan zorlandığınız olayların köklerinin geçmişten geldiğini anladığınızı fark edin. Bunu hep duyuyoruz okuyoruz biliyoruz aslında ama anlayabilmek hayatında görebilmek önemli nokta.
Kitapta benim anladığım özşefkatin ne olup ne olmadığının üstünde duruluyor. Bizi yaralayan şeyin aslında olayın değil o olay sonrası yaşadığımiz duygudan kurtulmaya çalışmak olduğunu ama asıl yapmamız gerekenin şuan ne oluyor ne hissediyorum deyip farkında olmamız; kendimize kızmamız suçlamamız değil anlayışla yaklaşmamızın sağlıklı olduğunu anlatıyor. Hissettiğimiz zor duyguyu bastırmamızın yok saymamızın değil onu görmemizin anlamamızın iyi geldiğini ifade ediyor.
