Yollar bir yerlere gider sanırız. Oysa yollar durur. Gidebilirsek biz gideriz.
CEM MUMCU
Birilerini hayal kırıklığına uğratmadan kendi destanını yazmış kimse görmedim.
Sayfa 105 - Okuyan Us YayınlarıKitabı okudu
İntikam bir sorun çözme yöntemi değildir, intikam zulmün el değiştirmesidir.
Sayfa 78 - Okuyan Us YayınlarıKitabı okudu
Ülkemizde bir erkeğin bir başka erkeğe, bir arkadaşına "Beni çok incittin" dediğinizi duysanız şaşırırsınız. İncinme duygusu bizde daha zayıfa, kadına atfedilir. İncinme duygunu ifade edemediğinde öfkeyle ifade etmeye başlarsın, çünkü bu sana güçlü hissettirir. Öfkeli olmayı güç zannederiz. Aslında "Bununla baş edemiyorum, bu bana çok iyi gelmiyor, bu beni çok incitiyor" demek daha büyük güç ister, fakat narsistik bir yere dokunur o çoğu insanda.
Sayfa 77 - Okuyan Us YayınlarıKitabı okudu
Bir şeyi sırf "olsun" diye yaparsanız, o şey istediğiniz şey olmaz.
Sayfa 46 - Okuyan Us YayınlarıKitabı okudu
Türk Edebiyatının Hüzünlü Prensesi: Tezer Özlü
Tüm yaşama cesaretini bu kahrolası dünyayı, yaşanır bir dünyaya dönüştürmeyi başarmış ölülerden alır.
Sayfa 62Kitabı okudu
Psikiyatrist Cem Mumcu "Ölmeden Önce Mümkünse Yaşamanız Gereken 1 Hayat" kitabında "Depresif bir bireyi iyi olmaya zorlamak kadar ona zarar verecek hiçbir şey yoktur." diyor.
Sayfa 136 - Eksik Parça YayınlarıKitabı okudu
Allah ŞAHADETLERİNİ kabul etsin.
MEKANLARI CENNET OLSUN
2015-2016-2017 YILI TEMMUZ AYINDAN
BERİ 1170 VATAN EVLADI ŞEHADETE ERDİ
1-ŞEHİT POLİS MEMURU BÜNYAMİN TORĞUT
2-ŞEHİT POLİS MEMURU OKAN ACAR
3-ŞEHİT POLİS MEMURU FEYYAZ YUMUŞAK
4-ŞEHİT UZMAN ONBAŞI MÜSELLİM ÜNAL
5-ŞEHİT ASTSUBAY MEHMET YALÇIN NANE
6-ŞEHİT POLİS MEMURU TANSU AYDIN
7-ŞEHİT ASTSUBAY İSMAİL YAVUZ
8-ŞEHİT UZMAN
Bilsem ki sen değilsin, unuturdum. Bilsem ki sensin, bütün hatırlamaları bırakırdım ayağının ucuna. Kendimi bırakır sen olurdum. O yüzden daha şimdiden, sen gelmeden senin düşlerini görmeye başladım.
Korku suçluluktan daha güçlüyse kötü olabilirim.
Kaygan bir zemine çevirmeliyim zihnimin yatağını. Anladığım şeyleri anlaşılmaz sözlerle mırıldandım. Ben anladım tabii. Sonra amuda kalkıp tersini denedim. Anlamadığım şeyleri düşünüp onlara anlamlı isimler verdim. İçimi bir mağara duvarına çevirdim. Kendimi avladığım resimler yaptım içime. Ben kanıyorum ama kuşkular devam ediyor. Kanımın içinde kıpırdayan solucanlar soru işaretlerine dönüşüyor.
Korkması bile yasak olan çocuklar diye bir şey var değil mi? Halbuki ne çok korktuk birbirimizi kaybetmekten. Ağız tadıyla korkmak ne güzeldi değil mi?