Ulu Tanrı kerem sahibidir; halkı, onu tanımaları, bilmeleri, görmeleri için yarattı; ama zâtını göstermemesi, nekesliğinden değil, kereminde, lütfundandır çünkü halk, güneşin ışığına dayanamaz; güneş perdesiz olarak yüz gösterse hepsi de hemencecik yanar. Bundan dolayı da ışığını, ondan faydalanmaları, güçlenmeleri için vasıtayla ve yavaş yavaş gösterir. Nitekim ana da, kendisinde süt olması, ekmeği, eti, süt halinde vermesi için yemek yer, ekmek yer. Ekmeği, eti olduğu gibi çocuğun ağzına verip onu doyurmaya kalksa çocuk, hemen ölüverir. Hani, insan da hamam ve sıcak su vasıtasıyla ateşten tat alır; ama ateşin içine giriverse yanar gider. (Cemalnur Sargut, Ayetü'l Kürsi, Sayfa 140)