Biz insanlar, yahut, zambağın yerindeki bir insan herhalde şöyle derdi: "Bir zambak olmak ve bir zambak kadar latif olmak, ama sonra da çiçek açsın diye, neredeyse insandaki letafet hassasını yok etmek için tasarlanmış, mümkün olan en elverişsiz koşulların bulunduğu bir yere havale edilmek zor, katlanılacak şey değil; hayır, hiç katlanılacak gibi değil, bu düpedüz Yaradanın kendisiyle ters düşmesi demek!"
Solan çiçeğin yeniden inatla çiçek açması gibi
Dünya, iki insan birbirini saf sevgiyle sevdiğinde... gerçekten biraz daha güzelleşiyordu.
