352 syf.
·
Puan vermedi
Gözlerimi açar açmaz eski alışkanlık, düşünmeye başladım; bugünlük bir ümit var mı diye.
Okur Takip Önerileri
Kötü hatıralar insanı köleleştirir, içinde olduğu anı, dilediğince yaşamasına müsaade etmez. Kapısı, penceresi olmayan bir odadadır kötü hatıralar, zaman ve mekan gittikçe anlamını yitirir, hakikat parçalanır, insanın önce zihni sonra bedeni çürümeye başlar. Kendi uydurduğu yalanlara inanarak kurtulmayı ümit etmek çürümenin safhalarından biridir. Unutmak hatırlamanın bir parçasıdır; kötü hatıraları dalgınlıkla hafızadan uzaklaştırarak değil, acı çekmeyi göze alarak unutmak. Özgürleşme tam burada başlar: Unutmayla hatırlamanın aynı şey olduğunu keşfettiğin anda.
“Rüyamda öyle şeyler gördüm ki, uzun süren bi kabus mu yoksa tatlı bi düş müydü hatırlamıyorum. Sadece aynı rüyaya devam etmek istiyorum. Hiç bitmesin, ömür boyu sürsün dediğim bi rüya."
Melikee tekrar paylaştı.
Yaşamak, karanlık bir denizin kıyısında yürür gibi kaybolmanın kıyısında yürümekmiş; insanın kendisiyle mesafesi, dünyanın geri kalanıyla arasındaki mesafeden daha büyükmüş. Yalnızlık, hayatın içindeki küçük bir parça değil, hayatın kendisiymiş.
Melikee tekrar paylaştı.
Allah sizi korumak için bazı insanları hayatınızdan çıkarır. Peşlerinden koşmayın.
Her şeyin başka türlü olmasını arzu ederdim, olmadı.
Bu sözleri unutamam artık; bütün geleceğimi kararttın. Oysa, kitaplardan söz ederken sesin ne kadar farklıydı.
Ve beni, senelerden beri dalmış olduğum derin uykudan, artık yavaş yavaş alıştığım hissiz uyuşukluktan ayırdı. Deli olacağım, yahut öleceğim dersem yalan söylemiş olurum. İnsan tahammül edemeyeceğini zannettiği şeylere pek çabuk alışıyor ve katlanıyor.
