Sevda dediğin;
Feyzi ellerine sokağa bakmasını öğretmek, avuçlarına sokağı yazmak istiyordu gerçekte. İçeri girince avucunu kulağına dayayıp o sesleri yeniden duymaya çalışıyordu. Avucu küçük ama belleği boldu.
Sayfa 28 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
Hangi anının üstüne eğilsem, bir huni gibi içine çekiyor beni, benden daha iyi daha derinden boşalmak için. Ve bu oldukça daha bir körükleniyorum anılarımdaki bensizlik.
"Tenimin içinde bir uzaklığım ben."
Sayfa 19 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
“Çocukluğum”
Ben Feyzi en okunaklı adımlarla toprağımı aramaya geldim. Toprağım bahçedeydi. Bahçe çocukluğumda. Çocukluğum ise bugüne dek izimi bırakmıyan karabasanların parmaklarına asılı.
Sayfa 12
Yarab bu ne eşekizm, bu ne hayvanizmdir.
Sayfa 70 - Kırmızı KediKitabı okudu
- ben kendi kendimin babasıyım..
Sayfa 41
- bir kopmuşluğun, bir ayrı düşmüşlüğün acısı oturmuştu içime..
Sayfa 39
Tenimin içinde bir uzaklığım ben.
Öldükten sonra toprak her yerde topraktır. Birinci mevki toprak diye bir şey aramayın. Adressizliktir ölüm. Loca değil, kürsü değil, borazan değil, kantar değil. Hangi terziye diktirilicek kefenin cebi?
En önemlisi son soluğun geçmişi, toplamı ve coğrafyasıdır. Alt tarafı, ötesi, minare tozu.
Sayfa 11 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
- içerde sürgün.. içerde kelepçe bir yalnızlık..
Sayfa 42