Kalktık Horasandan sökün eyledik Parlar omzumuzda uzun şelfeler. Kurt sürüleri gibi dağıldık dünyaya, yayıldık mağrıptan maşrıka dek. Kırmızı yakut gözlü, uzun boyunlu atlarımızı Sind suyuna, Nil suyuna sürdük. Memleketler, kaleler, şehirler aldık, devletler kurduk. Harran ovasına, Mezopotamya’ya, Arabistan çölüne, Anadolu’ya, Kafkas dağlarına,
Sayfa 263
Vicdanımın en orta yeri acıyor. Sizdede arada bir oluyor mu? Acaba diyorum bu ince çizgide nefes aldınız mı hiç? Ben çoktandır alıyorum şimde bile...
Üst üste ve bin kere tekrar ederek coğaltıyorum içimdeki sancıyı.
Burası bir uçurum kenarı...
Metrelerce aşağı bomboş gözlerle bakılan bir yer. Ne kadarda özgürlük kokuyor ah!
Sonrasında kanatlarım varmış gibi bir hisse kapılıyorum. Tadına bakmak için sabırsızlanıyorum aslında. "Ölmek nasıl bişey?" diye tekrarlıyorum içimden. Dedikleri kadar jilet kesiği gibi kesiyor mu acıları?
Mesela ne kadar bir şiddetten sonra hafifler insan? Biliyor musunuz?
Biliyorsanız söyleyin.
Bir insanın en doruktaki acıda bile duyarsız kalabilir mi kalbi? Azı çoğu ölçüsü nedir?
Acı diyorum acı hani?
Yaktığı yerden bir cerahat gibi yakıp gider mi yada hiç gitmez mi?
Merak ediyorum sahiden. Şimdi, hangi inanç geri çevirecek içimdeki intahar isteğini?
Nasıl bir umut erteleyebilir ecele beni?
Beni kandıracak bir söz var mıdır bu dakikadan sonra ve hala?
Varsa söyleyin. Gelecekse beklerim.
Ama kandırmayın beni.
''İnsanları tanımak pek zor değil. Asıl zor olan şey; Sen onları tanırsın ama onlar seni tanımaz.''
Sayfa 208
Düşünmek sancılı bir iştir, çürütür insanı. Arada gülmek gerek...
Sayfa 37
Yaşamak bir ağacın dalı misali bir amaca binince güzelleşiyordu.
Sayfa 22
''Gökleri kuşlara, yerleri insanlara daraltmayın!''
Sayfa 13
Çok Güzel Tükendik
Gerçekten gitmek istediğiniz yol mu bitti? Lakin inanarak seçtiğiniz hangi başlangıç hemen bitti. Herhangi bir organınız size henüz karşı çıkmadı ki.
Nefes aldıkça gülmenize kim mani olabilir ki?
Sayfa 98Kitabı okudu
"Gökleri kuşlara,yerleri insanlara daraltmayın ! Bizi bizimle azaltmayın !"
Demem o ki Karçiçeğim, çirkinliği geçecek gibi değil bu dünyanın..
Sayfa 52
Düşünmek sancılı bir iştir, çürütür insanı. Arada gülmek gerek..
Sayfa 35
Meğerse on milyonken bile yalnız kalabiliyormuş insan..
Sayfa 29
Rüyalardan sabah olmadan uyanılır, masallar çabuk biterdi bu ülkede. Bir çocuğun en uzun güldüğü an bile bir öğünlüktü; anladım... Kötülük iyi olmaya geçici olarak izin verdi.
Ve ben bilmezdim; tutulup bir çift göze, beyaz kanatlı gök yerlilerine şiirler okuyacağımı.
Meğerse on milyonken bile yalnız kalabiliyormuş insan.
Geceyi, göçmen bir düş uğruna yakabiliyormuş umursamadan.
Diyorlar ki delilik aşkla gelen bir şeymiş ve sonbahar ekimden başlarmış ağlamaya.
Kardelen karı severmiş; papatya güneşi. Denizin mavisi gökten düşermiş...
Ve bir insan, en çok bir ay aç kalabilirmiş. Dağlar da yürürmüş bilmiyordum. Taşlar kıpırdarmış yerinden meğer.
Daha neler neler...
...