Siretin güzelliği yüreği kuşattığı bir gecede,
Fantaziyeler talan olur saçılır birkaç hecede.
Suret… Dış güzellik… Akıbeti olan… Okyanusun maviliği…
Siret… Gönül güzelliği… Kalıcı olan… Okyanusun derinliği…
Suretin güzelliğini arayan her göz yanıldı!
Suret, bir ömür güzelliği taşıyabilir sanıldı.
Siretin güzelliğini arayan her göz gönüldendir.
Dücane Cündioğlu ELİF ŞAFAK -AŞK KİTABI ÜZERİNE
Aklın kaleminden kırk kurallı aşk
— "Mevlâna.... İslâm âleminin Shakespeare''i!" (s. 38)
Başka bir zaman olsa, bu denli bayağı bir benzetmeyle karşılaştığım daha ilk anda muhtemelen elimdeki kitabı -bir daha açmamak üzere- kapatır ve bir kenara koyardım.
Bu sefer öyle yapmadım. Bir lâ havle çekip bu bayağılığın altını çizdim, sonra da
Halk arasında Erika'nın gülü diye adlandırılan bir bitki var. Bizim halktan bahsetmiyorum tabii, muhtemelen içinde Erika'ların olduğu bir çöl halkı bu. Her bitki gibi susuz kalınca kuruyor fakat ölmüyor. Kururken bir top formuna bürünüyor, sonra rüzgarla oradan oraya sürükleniyor. Yıllarca süren kuraklığın ardından bile ulaştığı ilk nemli yerde dallarını tekrar yayıyor, bir de yağmura denk gelirse misler gibi çiçekleniyor. İşte ben de şu sıra kendimi bu bitkiye benzetiyorum, evet belki kurudum ama inatla ölmüyorum, yeşillenmem bir yağmura bakar.
-Aylin Balboa
Naat "Arif Nihat Asya"
Seccaden kumlardı...
Devirlerden, diyarlardan
Gelip göklerde buluşan
Ezanların vardı.
Mescit mümin, minber mümin..
Taşardı kubbelerden Tekbir,
Dolardı kubbelere "amin"!
Veysel karanî /Dursun Ali Erzincanlı şiirinden
"Anne hani sevgiliyi görmek için köyüne gitmiştim ya
O gün ellerini nasıl kokladıysam çöl boyu gül kokusu gitmedi burnumdan.
Sanki sende yanımda yürüyordun.
Anne o sadetli evine yaklaşırken kalbim durucak gibiydi
Eşiğini öptüm, ellerini öper gibi.
Çok az kalmıştı görmeye, kapı açılacak sevgiliyi görecektim
Kapı açıldı ama göremedim.
Yoktu bekliye bilirdim dönüşünü ama sen yalnızdın.
Sevgilinin çok seveni vardı ölümü bile göze alan
Ama senin benden başka kimsen yoktu
Ben de gül için gülü görmemeye göze aldım
Sana döndüm ama gördüm ki, her yol aslında ona çıkıyormuş.
Meğer Allah, senin avuçlarında bana sevgilinin kokusunu sunmuş yıllarca.
Anne sana bir müjdem var!
Sevgili gül kokulu hırkasını göndermiş bana.
Şimdi tek dileğim, bu hırka hem bana güç versin onsuzluk sabrında, hem sana ışık olsun karanlık kabrinde..."
Eylül 14, 2017
Bana kül ve çöl dedi tanrı
Ona gül ve su
Bir eski zamandı
Renklerimi yitirmiştim
Griye dönüşmüş
Siyah ve beyaz arasında
Gidip geliyordum
İnsanlar gidip geliyordu
Hayatımın içine ediyordu kimi
Kimi gül dikiyordu çöl bahçeme
" Gülü gül olduğu için sevmeli " diyordu biri
" dikeni sevdaya dahil "
Eski zaman sevdalarıydı
Eskici dükkanlarında kaldı
Teknoloji aldı götürdü
Satamadan getirdi
Bir erkek bir kadını gömdü
Kalbinin toprağına
Bir kadın bir erkeği ateşe verdi
Yansın diye bir ömür
Hikayemiz bu kadardı
Ülkemizde mutlu sonlar yasaktı.
Selçuk Aydın / Eylül 2017
youtu.be/er2jX6at7Ck
Anlamadın anlama sen
Şu gönlümde farklısın sen
Bu baharda gelmez isen
Sil beni beni sil beni beni
Her şey gözümde dün gibi
Hayallerim sürgün gibi
Değişmedim ilk gün gibi
Bil beni beni bil beni beni
Gonca gülü diken etme
Gözyaşını döken etme
Etme ey sevgili etme
Çöl beni beni çöl beni beni
Mustafa Yıldızdoğan
LABİRENTİNDE ÖLEN KRAL İBNİ HAKAN EL-BUHÂRİ
“…kendisine bir yuva yapan örümcek gibi; oysa yuvaların en çürüğü örümcek ağıdır.” Kuran, XXIX, 40
“İşte,” dedi Dunraven, kasvetli bataklığa, denize, kum tepelerine, çoktandır onarılmamış bir ahırı andıran, gösterişli ama yıkık dökük yapıya puslu yıldızları da katan bir el hareketiyle:
Korkuyorum. Hislerim bedenimi körüklüyor. Kor bir ateşi seyredercesine dalıp gidiyorum uzaklara. Uzaklar giderek yakınlaşıyor. Ben yine korkuyorum. Zaman geciyor. Küçük binalar arasında yalnızlığım büyüyor. Taş duvarlı kalelerden geliyor eski bir atlı. Benimse gördüğüm kırmızı mavi bir yol geçen hanı. Kimler geliyor kimler geçiyor. Bugün çok korkuyorum. Dün bu kadar çok korkmamıştim. Nedense bugün birşeyler oluyor. Kimileri doğuyor kimileri ölüyor. Hayat bu yaşadığın kadar. Ölüm bu süren dolana kadar. Nefes alamiyorum. Mutluluklar mi azalıyor ozlemler mi çoğalıyor her ne oluyorsa bugün bir seyler oluyor. Korkuyorum olacaklardan. İstasyondaki sarı çizgilerden varlığını haykıran sessizlikten umutlarimin sönmesinden kurumuş toprak gibi bir daha filiz verememekten korkuyorum. Çöl gülü değilim ben. Dayanamam solarım kendi dikenlerimin üstüne. Bana baharlar gerek. Hiç solmayan papatyalar.. yine de korkuyorum alınırsa tacım bu benim kendimle savaşım. Her seyin iyi olacagina inancimla artik korkmuyorum köprü altlarındaki kirli elbiselerden. Çünkü köprülerden sular gecermiş. Demem o ki o köprüden cok sular aktı. Bu kadar korkakligima rağmen hiç korkmadim sevmekten. Sevdiğime sevdiğimi soylemekten. İnsanın başına ne gelirse hep meraktan gelirmiş. Benim başıma neler geldi bir bilsen.. zaman her şeyin ilacı derler. Fazla içersen zehirliyor işte.. korkma zamansız içmem ben.. zehrin en guzelinden bir vedadır bu. Hoşçakal dün.