Seni okuyorum, izliyorum ama ne yazmam gerektiğini düşünürken bölük pörçük cümlelerimi birleştirerek bir cevap veremiyorum.
Daha çok farklılıkların olduğunu mesafelerin yollardan çok daha uzun olduğunu birine yakın olmanın karşı karşıya bakışmakla alakasının olmadığını bazen kelimelerin koca duvarlar olduğunu hatta bazen insanın şu koca dünyada kendi içinden öteye gidemeyeceğini gösteriyor. Tüm şairlerin toplanıp insanın içinden öteye gidemeyeceği gösteren bir şiir yazmalı bence adına bizden esintilerin olduğu, yalnızlığın geçecek bir şeyin değil de içine yuva kurabileceğini savaşların saçmalığını kendimi kaybedişimi cümlelerimi tutamayışımı sonra yine kaybedişimi anlatan bir şeyler… ben kendi hayatımın satırlarında kayboldum derken bu kayboluş bir melankoliğe Turgutlara, Tarıklara Nilgünlere dönüşmeye yol aldı. Nilgün bırak beni çekiştirp durma bu karmaşık yaşamım senin hikayene dönüşmese de olur bir Nilgün yeter bir ikincisine ne hacet, kuşlar ki onlar konmaz benim yollarıma; yollar ki onlar bile katlanmaz yolculuğuma.
öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.
ellerimde koparmaya çaıştığım zincirlerden kalma yara izleri
yeni yeni iyileşmeye yüz tutmuş olsun.
gözlerimde öyle bir karanlık olsun ki, gören kör oldum sansın.
yanaklarım kurumuş olsun göz yaşlarımdan, dudaklarımsa çatlak çatlak.
öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.
belki bin tane aşktan geçmiş olayım ve hiçbiri olmasın gözümde.
hiçbiri tamamlayamamış olsun cümlelerimi,
hiç biri bağlayamamış olsun geceyi sabaha.
hiçbirinin gülüşünün her anı senin kadar aklıma işlenmemiş olsun.
hiçbirinin hayali en güzel haliyle barınamamış olsun beynimde.
hiçbirinin izi kalmamış olsun bedenimde.
öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.
sessizce ağladığım anları kimse çığlık çığlığa hıçkırıklara dönüştürememiş olsun.
ellerim kimsenin üzerinde eriyip gitmemiş olsun, gezinse bile.
dudaklarım senin adını söylerkenki gibi kıvrılmamış olsun hiç bi ad'a yeterince.
yerine koymaya çalıştığım her beden yok olup gitmiş olsun kumlar aktıkça tane tane.
unuttuğumu sandığım, vazgeçtiğimi sandığım,
sevmediğimi sandığım öyle bir zamanda gel ki
yerçekimine karşı koysun damarlarımda beni yaşatan her zerre.
öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın...
Selam olsun güne Umutla başlayanlara...
Defterimin üzerinde yürüdüm bu gece
Çizgilerine basmadım, basamadım.
O çizgilerdi ayıran cümlelerimi, düşlerimi.
Kimi zaman çocukluğumu
Kimi zamansa yaşlanmış ruhumu
Ayıracı, en hızlısından "tükenmez" kalem
Defterimin üzerinde yürüdüm bu gece
Çizgilerine basmadan.
Aşk ile aldım kalemimi elime
Ve gözlerini düşünerek kurdum tüm cümlelerimi.
Sana olan aşkımı dile getirmenin onlarca yolu varken
Ben kalemi ve kâğıdı seçtim sevgilim.
Kokunla ve sesinle yaşlanmama izin ver,
Aşkınla ve o güzel ruhunla yaşamama izin ver.
Ömrümün sonuna kadar senin olmama izin ver sevgilim…
