Selam olsun güne Umutla başlayanlara...
Defterimin üzerinde yürüdüm bu gece
Çizgilerine basmadım, basamadım.
O çizgilerdi ayıran cümlelerimi, düşlerimi.
Kimi zaman çocukluğumu
Kimi zamansa yaşlanmış ruhumu
Ayıracı, en hızlısından "tükenmez" kalem
Defterimin üzerinde yürüdüm bu gece
Çizgilerine basmadan.
Aşk ile aldım kalemimi elime
Ve gözlerini düşünerek kurdum tüm cümlelerimi.
Sana olan aşkımı dile getirmenin onlarca yolu varken
Ben kalemi ve kâğıdı seçtim sevgilim.
Kokunla ve sesinle yaşlanmama izin ver,
Aşkınla ve o güzel ruhunla yaşamama izin ver.
Ömrümün sonuna kadar senin olmama izin ver sevgilim…
Ve cümlelerimi toprağıma gömüp geceye veda ediyorum ☯️
Boktan kelimelerin seremonisi bu yazdıklarım. İster şiir ister düz yazı de farketmez çoktan morardı göz altlarım. Neden yazıyorum bilmiyorum. Neden görüyorum anlamıyorum. Neden duyuyorum, istemiyorum. Hissetmek istiyorum sadece kelimelerin derimi eriten sıcak zincirlerini. Dava misali yaşamaktan bıktım belkide. Josef gibi ağlamaktan yoruldum. Anlatmak istiyorum saatlerce. Anlatmak. Göstermek istiyorum cümlelerimi. Ağırlamak istiyorum kelimelerimi. Deliriyorum her geçen gün bu seremoninin ağırlığı altında. Kullanamıyorum sözcüklerimi, karşılayamıyor kimse bu vakayı hakkıyla. Ne yazıyorum bilmiyorum hala. Aklımdan geçenleri döküyorum bu dijital sofraya. Gülünç mektuplarmışcasına yazıyorum. Kendime mektuplarmışcasına bakıyorum. Belki biri anlar diye ağlıyorum. Belki biri anlar diye bağırıyorum. Oysa daha kendim bile anlamıyorum. Sadece özür diliyorum senden. Teşekkür ederim
Teşekkür ederim
Sonsuza dek
Teşekür ederim
"Öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın
Belki bin tane aşktan geçmiş olayım ve
Hiçbiri olmasın gözümde
Hiçbiri tamamlayamamış olsun cümlelerimi
Hiçbiri bağlayamamiş olsun geceyi sabaha
Hiçbirinin gülüşünün her anı senin kadar aklıma işlenmemiş olsun.
Hiçbirinin hayali en güzel haliyle barınamamış olsun beynimde.
Hiçbirinin izi kalmamış olsun bedenimde."
Orhan veli kanık
Yine aynı güne uyandım.
Aynı saat aynı yer aynı rütinler.
Boktan hayatın içindeki koşuşturmalar, Saklambaçlar sobelemeler.
Dıdımın dıdısının kapanmayan çenesi...
Peki bundan bana nee!
Dünya vahşet bir şekilde karanlığa sürükleniyor.
Keyfimin ve kahyamın bitmek bilmeyen arzuları da sürüklenen hayatımdaki uzandığım dal parçasından ibaret.
Tatmin
TEHLİKELİ İLİŞKİLER.
Savurdum cümlelerimi bir kenara,
Öylece sabırsizlikla beklemekteler
Her biri satırlarima düşmeyi,
" Ne zamandan beri dağıttın bizi?"
Diye canlandı cümlelerimin bir tanesi
" Gecemin zifirisine kar yağdığından beri" diye cevapladım.
Ama çok derindeler bir gün elbet yeni sayfalarima hediye olarak yağacaklardır, işte o zamanin pişmanlığından gözlerin bu sayfalari okurken, yığınca şaşkınlığa uğrayacak, sanma ki kalemim donmuş bir kalbin icinde cikmak bilmeyen bir kuş gibi çirpiniyor,
Hayir bunlar derinlerindeki yanılmalar, oysa ki o yeni hayatlar için hüzün bahçelerinde dolaşıyor,
Çünkü kalem
Yazmak için
Söz yaşlarina gebedir.
Gizem Canver
Merdivenlere uzanıyorum.
yalnızlık ile aramdaki en uzak mesafe sensin
sesin karışıyor sesime
başka başka şehirde uyanıyoruz
gökyüzünün bu sessizliğine alışık değilim
bulutlu günlerde bütün şiirlerim sensin
hafif bir tebessüm var yüzünde
bağdat caddesinde bir sabah
ellerin yüreğimin en güzel hali
kokunda bütün hikayelerimin izi var
özlemlerim kadar gelebiliyorum sana
özlemlerim kadar sarılabiliyor
nefesinin nefesime dokunduğu kadar sevebiliyorum seni
uzun uzun düşünüp
en kısa cümlelerimi sana kuruyorum.
senin sevgin benim rengim
senin sevgin benim memleketim
sokağım şehrim...
Adım Hanzala, Filistin'de doğdum
İnsanlığa ayıp bir derdi gözlerimle boğdum!
Ellerimden kayıp gidendi bebekliğim
Bundan mütevellid:
Barış dolu cümlelerimi boş kefeye koydum.Benim şehrim Gazze..
Her imsakta bombalanır.
Dayım, her gün ister benden kardeşimi kollamamı
'Çünki burada vahşet var' daha dünya görmedi
Birkaç miting yaptı, sonra vazgeçti zorlamadı....
Ve kardeşim, kaybetti kollarını.
Acılarından kurtulup şehadete ermekti tek isteği
Gözlerinden öptüm, kulağına fısıldadım
'KENDİNİ YORMA SAKIN'
Nerede özgürlük?
Nerede dünya barışı?
Nerede zeytin dalları?
Nerede insan hakları(?)
Burada her saat başı on çocuk sakatlanır
Burada her saat başı...
Burada her dakika...
Burada her saniye...
YA KAHHAR!
Muhammed Kır
SON ŞİİR
Son defa çekiyorum yokluğunu içime
Ve de son satırlarımı yazıyorum sana
Üstümde dinmeyen bir kahır
Yürüyorum ne idiği belirsiz yollarda
Çiseliyor yağmur gözlerime
Bir yenilgi edasıyla yükseliyor çığlıklarım
Peşimde feri sönmüş sokak lambası
Birini anımsatıyor tükenen ruhuyla
Duvarların ardına saklanıyor geçmiş
Enkazının tozuyla taşıyor