Notre Dame Paris (kendim için notlar)
Notre dame'ın kamburu
Özürlü bir bedende zihninde köreldiği doğrudur. (126)
O devrin pek akla dayanmayan ve ince olmayan dindarlığı bir din hareketinin çeşitli yüzlerini göremezdi. İnsanlar durumu bir bütün olarak alır, onu yüceltir, gerekirse kurbanlar vererek kutsallaştırır, ama acıları irdelemez, insanlara acımazlardı. (177)
Artık
Dante'nin İlahi Komedya'sında cehennemin kapısında
"Ey buradan içeri girenler, her türlü ümidi geride bırakın"
("Lasciate ogni speranza voi ch'entrate") yazar.
Cehennem ümidin olmadığı yerdir.
Hiçbir ümidin kalmaması, hayatta cehennemi yaşamaya denktir.
Birbirimize ümit olalım.
Arafta kalmaktı Dante'nin cehennemi. Dostoyevski bir blöf adamıydı. Kötü bir elle rest çektiğinde, rakibin rest'i görmesiyle başlardı cehennemi. Arkadaş Zekai Özgerin, sakalsız olmasıydı. Ahmet Erhan'ın ışıklar içinde akan bir tren kadar yalnızlığıydı. Oğuz Atay'ın cehennemi iç sesiydi. Yılmaz Odabaşı'nın Feride, Macit Önal'ın Lali Berte'ydi. Herkesin cehennemi içindedir. Kalbinde, ruhunda, parmak uçlarındadır. Aşkın, tutkuya, tutkunun acıya dönüştüğü yer de bir cehennemdir. Hüzünlüdür, ağrılıdır, ağırdır ama yaşadığınızı, varolduğunuzu hissettirir. Cehenneminizi yaşayın.
GELMEYEN İLHAM PERİSİ
Tak tak tak…
“Güzide! Güzide! Lütfen kapıyı açar mısın?” dedi Osman.
Gözleri yarım açık ve ayakta uyuyan bir halde kapıyı açtı Güzide. “Osman, ne oldu? Niye bu saatte kapıyı çalıyorsun?” diyerek kapıya yaslandı Güzide.
“Acil bir durum var. Sen Türk Dili Edebiyatı öğretmeni değil misin?” diye sordu Osman.
“Evet.” dedi Güzide.
“Ben şiir yazmak