"senden sonra çok değiştim ben leyla. o kadar değiştim ki beni tanıyamazsın herhalde görsen. beni seven herkesi kırıyorum, dinlemiyorum bile, umursamıyorum söylediklerini, bomboş yaşıyorum, ne söylediğimin farkındayım; ne insanların ne söylediklerinin. niye böyle biliyor musun? çünkü sen hep kafamın içindesin. leyla, senin fikrin kafamın içinde bir hayalet gibi, ve ben o hayaletle uyuyorum her gece. n'olur artık izin ver bana, n'olur yaşamama izin ver, tekrar birilerini sevmeme izin ver. ölemem ben, öldüremem kendimi leyla.. babamı yalnız bırakamam, yanına gelemem leyla. çok uğraştım seni getirebilmek için, ama yapamadım. n'olur izin ver leyla. biraz mutlu olmak istiyorum, sadece o kadar. sen yanımda ol bi' de, kal, ama n'olur buna izin ver. üçümüz birden sevinemez miyiz?... "
İSMAİL ABİ:
- mecnun, ordan atlama ihtimalin nedir sence? biliyorum, çok üzgünsün. ben de çok üzülüyorum, tabi sen benden daha çok üzlüyorsundur. ordan atlarsan ben de atlarım mecnun.
MECNUN:
- ismail abi
İSMAİL ABİ:
-abi, abim.. sen olmazsan ben n'aparım ki zaten? kalırsan ama birbirimize yardımcı oluruz mecnun. birimiz düşecek olduğunda öbürümüz koluna girer. beraber ağlar beraber güleriz. ha, yok, ama eğer atlayacaksak da beraber atlarız.
MECNUN:
- ismail abi
İSMAİL ABİ:
- abim?
MECNUN:
- Leyla gitti abi...
Artık ezilmek istemiyorum. Bundan kurtulmalıyım - yani ezilmek duygusundan. Bir resim, bir kitap - mesela yazmayı düşündüğüm kitap- gibi kalmalı bu duygu. Tatlı tatlı acıtmadan...