İşte tam da bu dünya için yaratılmamış denen insanlardan biridir o.
"İnsanlar akıllarını böyle kaçırır, -diye yineledi,- kendilerini böyle vurur... utanç içinde yaşamamak için
Sayfa 546Kitabı okudu
Bir şeyim yok, dünyada gülecek o kadar az şey var ki.
Sayfa 461Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Unutkanlık, hatalı depolama sebebiyle ortaya çıkar; depolama anında yeterince odaklanmamış olmamız sebebiyle, zihnimizin bilgiyi "önemsiz" olarak sınıflandırmasına sebep olabiliriz.
Sayfa 134Kitabı okudu
Kapitalist toplumda çalışma, her türlü zihinsel yozlaşmanın ve her türlü bedensel bozulmanın sebebidir.
Sayfa 14Kitabı okudu
El işçiliği yapanlar asla kamu görevlerine yükseltilmez ve bu da yerinde bir uygulamadır. Çoğu tüm gün oturarak çalışmak zorunda olan hatta bazıları sürekli ateş karşısında yüksek sıcaklıklara maruz kalan bu insanların bunyelerinin bozulması kaçınılmazdır ve çok zordur ki bundan zihinleri de etkilenmesin.
Sayfa 49Kitabı okudu
"Tembellik edelim her işte,
içmek, sevmek
ve miskinlik dışında"
Sayfa 13Kitabı okudu
Her insan bu dünyaya Tanrı'nın iradesiyle gelmiştir. Ve Tanrı, insanı öyle yaratmıştır ki, her insan ruhunu öldürebilir de kurtarabilir de. İnsanın hayattaki görevi ruhunu kurtarmaktır;
İnanca göreyse, hayatın anlamını kavramak için anlamın gerek duyduğu aklı reddetmek zorunda olduğum sonucu çıkıyordu ortaya
Okumandan Geçmiyelim.
çok uzun zamandır anlatılan bir doğu masalı vard. Yolcu canavardan kaçıp kurtularak suyu çekilmiş bir kuyuya girer
ama kuyunun dibinde onu yemek için ağzını açmış bekleyen bir ejderha görür. Azgın canavara yakalanıp ölmemek için yukarı tırmanmaya da ejderha tarafından yutulmamak için kuyunun dibine atlamaya da cesaret edemeyen talihsiz adam, kuyunun duvarındaki yarıklarda bitmiş yabani bir çalının dallarına tutunup öylece kalır. Elleri gevşemeye başlar ve kısa bir süre sonra her iki tarafta da kendisini bekleyen ölüme teslim olacağını hisseder; fakat hâlâ tutunmaktadır, bu arada da etrafına bakınmaktadır ve tutunduğu çalının gövdesinin çevresinde düzgün adımlarla dolaşan biri siyah, biri beyaz iki farenin çalının gövdesini kemirdiklerini görüt Çalı kendiliğinden kırılıp kopmak, o da ejderhanın ağzına düşmek üzeredir. Yolcu bunu görür ve ölümden kaçamayacağını bilir; ancak asılı durumdayken çevresine bakınır ve çalının yapraklarının üstünde bal damlaları bulur, dilini uzatarak onları yalar. İşte ben de beni paramparça etmeye hazır ölüm ejderhasının kesinlikle beklediğini bile bile yaşamın dallarına aynı bu şekilde tutunuyorum ve bu azap verici duruma neden düştüğümü anlayamıyorum. Daha önce içimi açan balı emmeye çalışıyorum; ancak bu bal beni artık mutlu etmiyor, beyaz ve siyah fareler, yani gündüz ve gece tutunduğum dalı kemiriyor. Ejderhayı apaçık görüyorum ve bal artık bana tatlı gelmiyor. Sadece elinden kaçamayacağım ejderhayla fareleri görüyorum ve gözlerimi onlardan ayıramıyorum. Ve bu bir masal değil gerçek, yadsınamaz, herkesin anlayacağı bir gerçek.
Eğer bir yüksek akıl yoksa (ki yok ve onu kanıtlayabilecek bir şey de yok) o zaman akıl, benim için hayatın yaratıcısıdır. Akıl yoksa benim için hayat da olmazdı. Akıl hayatın yaratıcısı ise hayatı nasıl reddeder? Ya da öte yandan, eğer hayat olmasaydı benim aklım da olmazdı, öyleyse akıl hayatın evladıdır. Hayat her şeydir. Akıl,hayatın meyvesidir ve aynı akıl hayatın kendisini reddediyor. Burada bir yanlışlık olduğunu hissediyordum.
Bu aptallar ise, yani basit insan yığınları, dünyadaki tüm organik ve inorganik şeylerin nasıl yaratıldığı konusunda hiçbir şey bilmiyor ama yaşıyor ve hayatlarının çok akıllıca yaratılmış olduğunu sanıyorlar!
Bilgelerin bilgelikleriyle doğrulanan bilgim, bana dünyadaki her şeyin, organik ve inorganik her şeyin olağanüstü akılıca yaratılmış olduğunu, bir tek benim durumumun aptalca olduğunu açıklıyordu.
İyi insan olmayı bütün kalbimle istiyordum; ama gençtim, tutkularım vardı, iyiyi aradığım o günlerde yalnızdım, yapayalnızdım
Hayatlarımız, doğumdan ölüme kadar zamanla çerçevelenir; var olmaya geliriz, varlığımızı idrak ederiz ama bunun bir sonu olduğunun da bilincine varırız.
