Alaca bir keşiş, sahiplenmiş bir deniz.
Sormuş ona: “Sen ve ben kimiz?”
Cevap vermemiş deniz, kederliymiş.
O acı tuzluluğu bu yüzdenmiş.
Uzanmış keşiş engin dalgalara.
Okşamış denizin narin yanaklarını.
Üzülmüş deniz, sorgulamış kararlarını.
Tekrar düşünmüş hayatın yararlarını.
Utançla demiş deniz: “Dağlar, sen ve ben; biriz.”
“Beraber güleriz, beraber ağlarız, karanlıkta yas tutarız.”
“Güvenmeyiz kimseye. Kuzey, sen ve ben kimiz?”
Sakalını sıvazlamış keşiş, aklı karışmış.
“Kuzey ve karanlık, huzur kim ki biz biriz?”
“Yalnızken hem ölüyüz hem diriyiz, sevmeyiz.”
- Mert (Kendi Şiirim)