Ne tuhaf acıyla hiç konuşamamak.
Kalbimi bıraktım bir yanıbaşımda
Kanatlarımla hep böyle yalnız başıma
Son şiirimi de kaybettim.
Kalbim! Neden ben?
Son çocukluk resmimi de bir yabancıya gönderdim.
Kalbim neden ben?
Sırf sevinesin diye seni bir kere bile
Elinden tutup parka götürmedim.
İnanın kendimin
“Yokluğunda çok kitap okudum”
Neden sen hep böyle çocukluk resmiydin kalbim ?
Çocukken elektriklerin kesilmesini isterdim.
Annem masal anlatırdı o zaman.
Çünkü sahibini görmediği sesleri şiir sanır insan.
Didem Madak
Uykuveren resimli şemsiyesini açarak
“Bu gece öykü yok” dedi.
Şu insanlara bak.
-Andersen Masalları’ndan…
Aşık olunca kanatlarından mavi güneşler doğardı.
"istanbul'un orta yeri sinema
garipliğim, mahzunluğum duyurmayın anama"
Sayfa 39Kitabı okuyor
