Şöyle etrafıma bakıyorum da herkes alim gibi. Allah nazarlardan saklasın. Dini bir konu, ahlakla ilgili birşey görünce hemen ders verme çabasına giriyor herkes. Çok iyiler kendileri çünkü. Çok dinine bağlı, ahlakları çok güzel tabi. Ama Allah'ın emirlerine gelince, kulakları sağır, gözleri kör oluyor. Birisi kendisine ahlak diyince, benim özel hayatım diyebiliyor nedense. Ama başkasının dini, ahlakı olunca şahin gibi gözleri, baykuşlar gibi kulakları oluyor. Neden mi? Çünkü söylemek, yapmaktan daha kolay geliyor kendilerine. Kendi aynalarından bir gün olsun kendine bakmayan insanlar, herkesi kolaylıkla eleştirebiliyor, yargılayabiliyor. Yapmak ağır geliyor çünkü ucuz akıllarına. Kendisine bir laf etsen rahatça ve gevşekçe sanane diyip, özel hayatım der hemencecik. Onlar yapmayı değil, konuşmayı seviyorlar nedense. Bir söz vardır hani; "Dinime küfreden müslüman olsa"diye. İşte bu söz çok güzel yakışıyor kendilerine. İnsanın onları görünce yalnızca acıyası geliyor. Acizler çünkü, kendilerine bakmadan insanları eleştirecek kadar da vasıfsızlar.
@mehmetbk17