Kayıp Tanrılar Ülkesi - Ahmet Ümit
Bak bak bağladığı yere bak…
Handke içkin bir yorgunluk dini resmeder. "Kökten yorgunluk" egosal bireyliği kaldım [aujhebt] ve hiçbir yakınlığı gerektirmeyen bir cemaati verir. Onda, birlikte-ahenge, yakma, tanıdık ve bir fonksiyonlar orkestrası olmayan komşuluğa doğru kendine mahsus bir ritim uyanır. "En yabanıl hayvanların çevresinde toplanabilecekleri ve sonunda birlikte-yorgun olabilecekleri farklı bir Orfeus olan yorgun. Yorgunluk, dağınık yalnıza ritmini verir." Bu, yapmamayı teneffüs eden, "Kutsal-Ruh toplumu", aktiflik toplumuna karşı durmaktadır. Handke "yorgunlan sırayla önüne koyar." Bu başka anlamda bir yorgunlar topluluğudur. Eğer Kutsal-Ruh toplumu, müstakbel toplumun eş anlamlısıysa, gelmekte olan toplumu da yorgunluk-toplumu diye adlandırabiliriz.
Sayfa 57 - Yorgunluk ToplumuKitabı okudu
kişi, bağımsızlığa ve emretmeye belirlenmiş olmak için, kendi koyduğu sınavlardan geçmeli; bunu da doğru zamanda yapmalı. belki de oynanabilecek en tehlikeli oyun oldukları halde, kendi koyduğu sınavlardan kaçmamalı ve son olarak, bunlar yalnızca kendi tanıklığımızda, başka bir yargıç bulunmadan yapılan sınavlar olmalı. bir kişiye bağlanıp kalmamalı: -en sevilen kişi bile olsa- her kişi bir hapishanedir, bir kuytudur. bir vatana bile bağlanıp kalmamalı: en çok acı çeken, yardıma en çok ihtiyacı olan olsa bile, -yüreğini muzaffer bir vatandan kopartmak daha kolaydır. bir merhamete bağlanıp kalmamalı: bir tesadüfün bize çektirdiği ender eziyetleri ve çaresizliklerini gösterdiği yüksek insanlar söz konusu olsa bile. bir bilime bağlanıp kalmamalı: kişiyi en değerli, tam da bizi bekliyor gibi görünen buluşlarla cezbetse bile. kendi kurtuluşuna bağlanıp kalmamalı, altında hep daha fazla şey görmek için hep daha yükseğe uçan kuşun o şehvetli uzaklığına ve yabancılığına: -uçanın tehlikesi. kendi erdemlerimize bağlanıp kalmamalı ve bir bütün olarak, herhangi bir ayrıntımızın, örneğin "misafirperverliğimizin" kurbanı olmamalıyız: kendilerine karşı müsrifçe, adeta kayıtsızlık içinde davranan ve liberallik erdemini bir günah boyutuna vardıran yüksek türden zengin ruhlar için tehlikelerin en tehlikelisidir bu. kendini korumasını bilmeli: en zor bağımsızlık sınavı.
“Hayat aslında hepimizin bildiği bir çocuk oyunundan ibarettir… TAŞ-K/AĞIT-MAKAS… Yenilgi veyahut zafer, kendi avucumuzda değil; hayatınıza dahil olan başka avuçların hamlelerinde gizlidir…”
Merhabalarrrr
Bugün size harika mı harika bir kitap önerisiyle geldim. Bu kitapla beraber manevi bir huzura doğru yola çıkacağız. Hazır mısınız? Evet dediğinizi duyar gibiyim
Kitabımız öncelikle kişisel gelişimin, felsefe ve tasavvufla harmanlanıp; romanlaştırılmış bir tarzda…
Anlatım tarzıyla o kadar güzel ve akıcı ki ilk sayfasından itibaren huzurun kollarında buluyorsunuz kendinizi. Ama şunu da belirtmeliyim ağır ilerlediği yerler var. Bunun sebebi de ustaca yazılmasından ve de hakkını vererek okunması gerektiğinden bence. Ve de zaten öyle okudum bitti deyip rafa kaldırılacak bir kitapta değil. Sindirerek okunması gereken, düşünerek okunması gereken bir kitap.
Yusef Masadow beyin o içsel yolculuğu, Allah’a yakarışları çok içten ve de çok etkileyiciydi. Kendi ile olan mücadelesini, nefsine olan savaşını sanki kendi iç sesimle birlikte okudum diyebilirim. Geçmişe duyulan özlem, aşk, sevda yani kısaca hayata dair her şey bu kitapta var. Benim için farklı ve güzel bir okuma deneyimi oldu.
Sizde bu deneyimi mutlaka yaşayıp, kendinizden bir parça bulmaya ne dersiniz?
·
Puan vermedi
Lisan
Kimi insan kapalı kutu gibidir. İçine kimseyi sokmazken, kimi ise iç dünyasıyla dış dünyası birdir. Bazen içinde güzellikler yaşatır ve bunu beden diline yansıtır, bazende içinde fırtınalar koparda bedende sadece bir gülümseme görülür. İşte insan olmak hayatı içtimayide yaşamak bunu gerektirir. Üsdat'ın bu konuyla alakalı sevdiğim bir sözü var... Lisan-ı hal, lisan-ı kalden daha kuvvetli ve tesirli konuşuyor. (Şualar)
“Ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol.” (Mevlana) sözü ile bir insanın haleti ruhiyesi hakkında bilgi veriyor. Kelimelerin nasıl ki bir yalın hali var, birde mecazlı hali vardır. İnsan oğlu da kelimeler gibidir. Önemli olan doğru kelimeyi kullanmaktır.
Eskiler "lisân-ı hâl, lisân-ı kâlden entaktır" derdi. Yani hareketler ve beden dili, konuşmaktan daha çok şey anlatır. Ben konuyu çiçeklere benzetirim. Çiçekleri sulamak, onlara özen göstermek, onlarla vakit geçirmek her zaman iyi gelmiştir. Çiçeklerle dertleşmek bile insana huzur vermiştir. O yüzden derim ki " Gönüllerinizde her daim çiçekler olsun.. Çiçekleri koparmayın onları gönül suyunuzla sulayın."
Anton Çexovun qələmindən oxuduğum 2-ci hekayədir. Anton Çexov birnəfəsə oxunacaq bu əsərində də hər dövrə aid olan bir problem qaldırmışdır. Baxmayaraq 15 səhifəlik bir hekayədir, sizi bir müddət düşünməyə, müşahidə etməyə, axtarmağa vadar edir.
Əsərdə hadisələri Burkin adlı obraz təsvir edir, hekayədə isə hadisələr Belikov adlı obrazın ətrafında cərəyan edir.
Əsəri bitirdikdən sonra dərin nəfəs alırsan. Maraqlı budur ki, hər birimizin həyatında Belikov kimi insanlar olub, olacaq. Hətta deyə bilərəm ki, bəzən biz özümüz də Belikov kimi sərhədlər çəkirik, açığı mənim özüm üçün təyin etdiyim bu cür qaydalar var. Belikovdan fərqim isə bunun yalnız öz üzərimdə tətbiq etməyimdir, Belikov isə bunu bütün cəmiyyətə aid edir, onla həmfikir olmayanları aşağılayır, səviyyəsiz kimi başa düşür.
Belikov doğrunun, gerçəkliyin nisbi olduğunu, ona görə yanlış olanın başqası üçün doğru sayıla biləcəyini anlaya bilmir, anlamır demirəm, çünki məncə o çalışır, istəyir onlara ayaq uydursun, ancaq o qədər qaydalar onun ruhuna işləyib ki, onlardan qurtuluşu yoxdur, qurtula bilmədikcə də öz qılafına sığınır.
Təsəvvür edin, adam istənilən hava şəraitində çətirlə gəzir, paltosunu çıxarmır ki birdən hava onu hazırlıqsız vəziyyətdə tutar. Necə də qorxuncdur, hər şeyi ən kiçik detalın qədər düşünən, fikir vərən biri olmaq.
Belikovun qaydalarından bəzilərini mənim də həyatımda tətbiq etdiyimi gördüm, sonra da fərq etdim ki, yaxşı ki mən Belikov qədər ifrat dərəcədə manyak deyiləm.
Qılaflı Adam
Anton Çehov
Sorunlarımızı veya düşüncelerimizi görmezden gelerek nereye kadar iyi olabiliriz? Tekrar hücum etmezler mi zihnimize buldukları her boşlukta. Tam iyiyiz artık demişken çözülmemiş düğümler ortaya çıkıp yakmaz mı canımızı tekrardan. Onlardan kaçmak ne kadar doğru çözmeye çalışmak varken. Kördüğümdür belki zihnimizdekiler. Nasıl çözülecekler? Çok hızlı yaşıyoruzdur belki. Bir düğümü acele ederek çözmeye çalışmak daha çok düğüme sebep olmaz mı? Görmezden gelmek onlardan koparır mı bizi? Yavaşlamalıyız belli ki düşüncelerimizle beraber. Daha anlaşılır olur hayat, daha kolay çözülür düğümler . Gerçekten iyi oluruz ilerde . Yaptıklarımıza keşke deriz bazen de ; yapmasaydım, yapmamalıydım. İyi ki demeliyiz belki de en azından farkına vardım. Daha geç de fark edebilirdim ya da hiç farkında da olmayabilirdim. Mühim olan farkındalık değil mi? Sonrası zaten çorap söküğü , ipin ucu elimizde. Çözümü birer birer sökmekte. Yerine yenileri gelse de…