Küçük bir çocuk, evrenin olanca yalnızlığı, ıstırabı onun başına, bir tek ona yıkılmış gibi ağlar, bir kadının ağlayışındaki meseleyse acı değildir, hayır, yapılan bir hatanın mutlak kabullenişidir.
"Evet, elbette seni seviyorum," dedi. Eh, bu olabildiğince doğruydu. Seviyordu. Neden olduğunu bilmiyordu, hiçbir anlam yoktu bunda, ama onu seviyordu.
Sayfa 163 - Can Yayınları, 2.Baskı( Çevr. Sinem Yazıcıoğlu)Kitabı okuyor