"Ah, hiçbir şey yapmamam tembelliğimden olsaydı keşke. Tanrım! Kendime ne büyük bir saygım olurdu o zaman. Tembellik de olsa, kuşku duymadığım belirli bir özelliğim olduğu için de çok saygı duyardım kendime! Soru: "Nasıl biridir?" Cevap: "Tembel!" Evet, insanın kendi için böyle dediklerini duyması hiç de hoş bir şey değildir. Ama, demek belirli bir özelliğim var, demek benim için söylenebilecek bir şey var. "Tembel" evet bir unvandır, özelliktir tembellik, belirli bir şey bir meslektir efendim. Gülmeyin, öyledir. Dolayısıyla, birinci sınıf bir kulübün asıl üyesiyim ve tek uğraşım sürekli olarak kendime saygı duymaktır."
Sayfa 27Kitabı okudu
İyiliğin ve 'yüce ve güzel' olan her şeyin farkına vardıkça, kendi bataklığıma biraz daha batıyor ve içine tamamen gömülmeye kendimi daha hazır hissediyorum.
Dostoyevski
Şöyle bir kez daha dikkatlice düşünün. Bugün, canlılık denen şeyin ne olduğunu, nerede yaşadığını, adının ne olduğunu bile bilmiyoruz. Elimizdeki kitaplar olmasa, neye uğradığımızı şaşırırız. Kimlerle arkadaşlık edip etmeyeceğimizi, sevgi ve nefreti, aşağılamayı ve hor görmeyi bile bilemiyoruz.
“Bizler hayata olan alışkanlığı kaybettiğimiz, topallaya topallaya yürüdüğümüz için, yazdıklarım etkili olacak. Bizim hayata karşı duyduğumuz yabancılaşma, canlı hayattan tiksinecek, onun ismini bile duymak istemeyecek derecededir. Üstelik bu canlı yaşamı, bir iş gibi, bir görev gibi kabul ediyoruz ve onu kitaptan öğrenmeyi daha üstün olarak tutuyoruz.”
Yeraltından Notlar- Dostoyevski
İnancın alevi, ölüm korkusu, unutulma ve anlamsızlık gibi bitmek tükenmez bir yakıtla besleniyor.
Zaman durdurulamaz. Bu bizim sırtımızdaki en büyük yük ve en büyük mücadelemiz bu yüke rağmen yaşayabilmek.
Hiç kimseyle tek laf etmek istemezken; ani değişikliklerde bulunur, iş arkadaşlarımla konuşmak ve arkadaşlık etmek için neredeyse can atardım. Onlara duyduğum bu soğukluk birden ortadan kalkar, sevgiye dönüşürdü. Kim bilir, belki de bu duygular gerçekte yoktu, belki de kitaplardan kapma yapmacık duygulardı.
Sayfa 49Kitabı okudu
