Her şeyini yitirebilirsin fakat zafere olan inancını ve ümidini yitiremezsin.
Meğer ben en çok kendime bigâne, en çok kendime merhametsizmişim.
Ki bu yufka meydan kuşatılmıştır; gaddar kınından çıkan ikircikli urlarla.
Kıvrımları geç!
Büklümleri aş!
Var bana!
Gel!
Yaşanmadıkça yeterince anlaşılmazmış hiçbir insan.
Gün dediğin bir andan fazlası değil.
"... çünkü bilirsin ki ruhum, şefkatini gördüğü her şey tarafından sarıp sarmalanmaya heveslidir. Yine bilirsin ki ruhum, sarıp sarmalanmaya heves ettiği şeyler tarafından hırpalanmaya yazgılıdır."