Bugün yürürken böyle bir çizimle karşılaştım. Önce gülümsedim ne tatlı olmuş ne kadar güzel çizmiş çocuklar, içlerinde ki o iyilik o cıvıl cıvıl enerji, dünyaya güzel bakan gözlerle resmedilmiş dedim.
Ama sonra birden ağlamaklı oldum. Dünyadaki tüm çocuklar eşit değildi. Daha dün diri diri yakılmıştı masum canlar. Onlar çocuk değil mi, onların hakkı yok mu gülmeye, eğlenmeye, oyunlar oynayıp resimler çizmeye. Bu nasıl bir düzen?
Ve daha kötüsü bazı anne babaların bana dokunmayan yılan bin yaşasın tavrıyla her şeyi görmezden gelişi. Kendi çocuğuna baktıkça nasıl ya benim çocuğumun başına gelseydi demez insan, nasıl içi cız etmez. Yarın bize ne olacağını bilmiyoruz. Biz onlara destek olmazsak bize kim destek olacak.
Allahım ne olur bitsin artık bu zulüm. Artık tüm çocuklar gülsün. Biz çocukların gömüldüğü toplumda kızını sırtına alıp koşan, oyunlar oynayan, çocuklara değer veren, sevgisini eksik etmeyen peygamberin ümmetiyiz. Bize efendimizin örnek olduğu şekilde bir yaşam sürmek yakışır.
Çocuklara İsrailsiz bir dünya bırakmak borcumuz. Bu borcu ödeyecek imkan, kuvvet ver Allahım.