Bir çocuk dünyaya geldiği zaman ebeveynlerinden en çok ihtiyaç duyduğu şey sevgidir; Yani şefkat dikkat ilgi korunma dostluk ve iletişim kurma isteğidir.
Bunlar sağlandığı taktirde bedenleri hayatları boyunca bu iyi anıları taşıyacaktır ve sonra yetişkinler olarak aynı sevgiyi kendi çocuklarına aktarabileceklerdir.
Ancak durum böyle değilse çocuklar hayatları boyunca ilk hayati ihtiyaçların tatmin edilmesine dair bir özlemle başbaşa kalacaklardır hayatlarının geri kalanında bu özlem başka insanlara yönelik olacaktır.
Buna karşılık çocuklar “yetiştirme” adı altında ne kadar acımasız bir şekilde sevgiden mahrum bırakılır yadsınır ya da kötü muamele görürse yetişkin oldukları zaman -en çok iyi en çok ihtiyaç duyduklarında o sevgiyi vermeyen-aynı anne babaya ya da onların yerindeki kişilere o kadar çok bel bağlayacaklardır, bu bedenin normal bir tepkisidir.
Ne var ki yaşlandıkça anne babamızın bize vermediği sevgi verebilecek başka insanlar bulmak daha da zorlaşır. Ancak bedenin beklentileri yaşla azalmaz tam tersi yalnızca başkalarına yönelik hale gelir genellikle kendi çocuklarına ve torunlarına yönelik olur bu.
Düzeneklerin farkına varıp baskı ve inkardan kurtulursak, kendi çocukluğumuzun gerçeklerini görebiliriz böylece daha önce değilse de doğumdan itibaren tatmin edilmek üzere bekleyen ihtiyaçlardan kurtulabilen bir insan yaratabiliriz kendi içimizde.
Sonra anne babamızın bize vermediği ilgiyi, saygıyı, duygularımıza dair anlayışı, gerekli olan korumayı ve koşulsuz sevgiyi kendimize gösterebiliriz.
Alice MILLER
dış dünyaya ve kendimize dair deneyimlediğimiz her şey; gördüklerimiz, duyduklarımız, hissettiklerimiz, tattıklarımız yahut kokladıklarımız, beynimizin içinde kendisine gelen elektrik sinyalleri tarafından üretilen yorumlardır.
Sayfa 201
Canı gönülden inanıyorum Kİ, hepimizin paylaşmaya değer bir hikayesi var; hepimizin mücadeleleri var; hepimizin acıları ve neşeleri var. Ve hikayemizi anlattıkça insanlığımızın farkına varıyoruz, diğerlerinden ne kadar farklı olduğumuzu ve aynı zamanda diğerlerine ne kadar benzer olduğumuzu fark ediyoruz, kendimize kulak verip kendi ses(ler) imizi duyuyoruz, içimizdeki orduyu tanıyoruz, neler öğrendiğimizi hatırlıyoruz, kendimize ve dünyaya dair yeni pencereler açıyoruz.
Sayfa 23
