İsmail Duran
@duran33
Atatürk Üniversitesi
Lisans
Mersin
Mersin
46 okur puanı
Kasım 2018 tarihinde katıldı
Eylemlerim vicdanımın denetimi altında olduğu halde, görüşlerim bir devrim geçirmiş bulunuyor.
Okur Takip Önerileri
İstemediğim konuları bazan düşünmemeyi başarabiliyordum.Bazan da tam tersi oluyor,düşünmeyi istemediğim bir resmi ya da kelimeyi aklımdan hiç çıkaramıyordum
"idam mahkumunun biri ölümünden bir saat önce, yüksek bir dağın tepesinde, ancak iki ayağının sığabiieceği kadar daracık bir yerde yaşaması gerekse, çevresindeyse uçurumlar, okyanuslar, sonsuz karanlıklar, fırtınalar ve sonsuz bir yalnızlık olsa, yine de o bir avuç yerde ömrü boyunca, binlerce yıl, sonsuza dek yaşamanın, o anda ölmeye yeğleneceğini söylemiş. Yeter ki yaşasın! Yalnızca yaşasın! Aman Tanrım, bu
nasıl gerçek böyle! Bu nasıl gerçek! İnsan ne alçak yaratıkmış !" Raskolnikov bir dakika kadar durup düşündü, sonra
"Bunun için insana alçak diyen de alçaktır! " diye ekledi.
* İnsanoğlu denen aşağılık yaratığın alışamayacağı hiçbir şey yok galiba!.."
Dalıp gitmişti.
- İyi ama, ya ben yanılıyorsam? .diye haykırdı birden.İnsanoğlu aşağılık bir yaratık değilse ya ? .. Yani genel olarak tüm insanlık, tüm insan soyu ... O zaman geri kalan her şey bir boş inançtan, kuruntuya dayanan bir
korkudan başka bir şey değil . .. O zaman ... hiçbir engel yok ... Zaten olmaması da gerekir!. .
Ah Bartleby, ah insanlık!
“Onun bedenine yardım edebilirdim; ama ona acı veren bedeni değildi; acı çeken ruhuydu ve ben onun ruhuna ulaşamazdım.”
Azimli bir insanı pasif direniş kadar çileden çıkaran bir şey yoktur. Direnilen kişi acımasız değilse, direnen kişinin pasifliğinin de bir zararı dokunmuyorsa, o zaman direnilen kişi, iyi günündeyse, sağduyusuyla çözemediği şeylerin üstesinden hayal gücünü şefkatle kullanarak gelmeye çalışacaktır. Ben de Bartleby’ye çoğunlukla bu gözle baktım işte. Zavallıcık! diye düşünüyordum…
Hayatımda ilk kez ezici, can yakan bir keder duygusu içimi sardı. (…) kendi kendime düşündüm: Ah, mutluluk ışığı sever, biz de dünyayı şen sanırız; ama sefalet kendini vakurca saklar, biz de sefalet yok sanırız.
Sabah izlerinde yavaş yavaş süren, gelecek yüzyılın hasatları için büyüyen ve filizlenmesi yakında toprağa yaracak olan, öç peşinde, kara bir ordu halinde, insanlar yetişiyordu...
Mumu söndür, düşüncelerimi görmeye ihtiyâcım yok.
Ve onlar bu köstebek yuvasında, toprağın yüzlerce metre altında, ciğerleri havasızlıktan tutuşa tutuşa durmadan kazma sallıyorlardı.