Dursun Ali Erzincanlı ağabeyin şöyle bir cümlesini görmüştüm. Ne doğru ne güzel bir cümle:
"Sayımız kırk olunca Kabe'ye yürüyecek; sayımız üç yüz on üç olunca Bedir'de kıyam edeceğiz! Ama henüz bir buçuk milyarız..."
Sayfa 57
Miraç
Sultanım
Cennetler gösterilirken o gece
Ümmetini hayal ettin mi cennette?
Cehennemin alevleri selamlarken seni
Gözyaşlarını gördü mü Cebrail?
Ümmetim dedin mi?
Sen unutmazsın bizi bunda kuşku yok
Allah seni unutturmasın bize
Gelseydin!
Gözyaşı dökerken günahlarına,
Veysel Karani'den istediğin gibi,
İnsanlığa dua eden gençler görecektin.
Sevgili!
Ümmü Mektum gibi
Seni görmeden sana sesleniyoruz
Alıp verdiğin nefesi duyar gibi
Sanki açınca gözlerimizi
Seni görecekmişiz gibi
Sana sesleniyoruz.
Gelseydin,
Saadetli asrından gönderdiğin selâmını,
'Kardeşlerim' deyişini
Birbirimize nasıl anlattığımızı görürdün.
Sen yoktun
Nuh’un gemisindeydi Nurun...
Dalgalar yeryüzünü boğarken
Toprağın bağrındaki su
Gökyüzüyle buluşurken
Ve bu bir ilahi azap derken,
Allah nurunu taşıdı binbir sebeple
Tûfan, nurunu selamladı edeple...
Bedir
Ey Hamza!
Gördüğün hiçbir şeyden korkmazsın;
Bu doğru,
Ama heybetini gizli tut!
Yürüyüşün ölümü korkutuyor!
Bedir
Hem kendi zamanlarının
Hem tüm zamanların en cesur yiğitleridir onlar
Gökte yıldız; yerde arslandır onlar
Yüz yirmi beş bin beden
Ama bir tek ruh,
Muhammedî ruhtur onlar...
Abdullah bin Zeyd vefat haberini alınca şöyle dua etmişti: “Ya Rabbi artık benim gözlerimi âmâ kıl. Her şeyden çok sevdiğim peygamberimden sonra, dünyada bir şey görmek istemiyorum.”
Duası kabul olmuş, gözleri âmâ olmuştu,
Teselli etmek için gelenlere şöyle demişti:
"Ben o gözleri Rasulullah’a bakmak için istiyordum, O’nun vefatından sonra ceylanların gözlerine sahip olsam ne çıkar?”
Mekke'nin Fethi
Mekke öksüz kalmıştı
Ve Mekke çocukları
Çocuklar hep
Sümeyye'nin toprağa düştüğü yerde oynadı
Habbâb bin Eret'in ateşe atıldığı yerde oynadı
Hane-i Saadetin üzerinde
Mekke'nin Fethi
Medine dağlarında savaşın ritmi
Sokaklarında peygamber sessizliği
Konuşmuyor nebi
Hane-i saadet'te kılıçlar bileniyor
Hane-i Saadet'te zırhlar temizleniyor
Ve şehirlerin anası gülüyor
Mekke-i mükerreme gülüyor.
Gül ey Mekke! Gün senin günündür
Gün senin fetih günündür
Mekke'nin Fethi
Her şey bir şiirle başladı
Peygamber huzurunda okunan bir şiirle
Kızgın kum fırtınalarından
Adem vadisinden kopup gelen bir şairle
Ardında kırk süvari
Ve alev alev yanan gözlerinde ihanet haberleri
Bu şair, huzaa kabilesinden Amr bin Salim′di
En üst perdeden okudu şiirini
Ve gözlerini kırpmadan dinledi Nebi
Onlar deli diyorlardı sana, sen susuyordun
Mecnun diyorlardı, şair diyorlardı, sen susuyordun
'Seni bizim elimizden kim kurtaracak'
diyorlardı
Sen 'Allah!' diyordun
Allah Azze ve Celle
Semayı haşyet kaplıyordu
Sen 'Allah!' diyordun
Arş-ı Âla titriyordu
Bedir'de 'Allah!' diyordun
Üç bin melek iniyordu alaca atlarda
Yüz yirmi beş bin sahabi:
'Anam babam sana feda olsun' diyordu
Mekke'nin Fethi
Sekiz yıl geçti aradan
Sensiz tam sekiz yıl geçti
Gittiğin gece
Uzaktan dönüp Kâbe′ye bakınca
Mekke demiştin
Sen benim için bütün dünyadan daha değerlisin
Ama senin insanların beni rahat bırakmıyor
Deyip gitmiştin
Yıldızlar da seninle birlikte gitmişti
Kapkaranlık geceler kalmıştı ardında
Mekke öksüz kalmıştı
Mekke'nin Fethi
Şimdi konuşan peygamberdi
Eğer kendime yardım ettiğim şeylerle
Huzaalara yardım etmezsem
Ben de yardım görmeyeyim
Varlığım kudret elinde olan Allah'a andolsun ki
Kendimi ve ev halkımı koruduğum gibi
Bunları da koruyacağım
Şimdi haber salın yeryüzüne
Allah′a ve Ahiret gününe imân edenler
Medine′de toplansın