Düşün

Yaz albayım... Bugünde resmi olmayan sonuçlara göre Gine yaşıyoruz çok şükür, sıhhatin ne diye sorsalar aç olan fikirlerimi bel bağlatıyorum insanlara, yediğim içtiğim doyduğum bu şehirde yoksulluk çekiyorum halen sebebini sorarsan da albayım şu el kızı yokmu ölüp gidecem hala saklanır durur kalbimin otağında, şerefsizim sesim kısıldı albayım, gündüzlerim kara kış gecelerim zifiri karanlık oldu. Ben gitcem diyorum olmaz diyor, yoruldum geçmişim çöktü bedenimin olduğu her yere diyorum, kalbinde ben varım yetmezmi diyor, ben nasıl bir şey sevdim onu bile bilmiyorum, sanki albayım bütün vücudum ona bağlılık yemini etmiş. Ya sokaklarda bile lambalarda bile gülüşünün ışığı var, gezdiği, yürüdüğü caddelerde hala ayak izleri var, ben nasıl bir şey buldum halen sır gibi saklı, ne söylediği bile belli olmayan, yok albayım beni mezarıma sokmayacaklar, Bi ölüyü yaşatıp herhalde mutlu olmayı düşünüyorlar, ama baştan söyleyeyim albayım birazda çalıntı olacak ama "mutluluk diye bir şey yok kendimden biliyorum" , bunu nerden çıkarıyorlar anlamıyorum sayın albayım, anlamıyorum şu kalbimdeki sarhoşu susturamamın ne demek olduğunu anlıyamıyorum, düşün ya ben zenginliğin kendisine nefret ederken aradaki şeylerden uzak olurken ben hala ona deli gibi aşık olmayı nasıl başarıyorum ondan vazgeçememeyi neye bağlıyorum inan bilmiyorum, sana şunu söylüyorum sadece, yalnızlar prensi bir adam nasıl olurda kalabalığın içinde insanlarla muhatap olan bir kadını sevmeye kalkar. Çözemiyorum bazı şeyleri aşkın büyüsü beni derinlerine kadar indirmişkende çözemem herhalde, ben gitmek istiyorum sayın albayım, ben ölmek istiyorum, Bi yandanda ruhumu bir kaç saat de olsa dinlendirmek inan tek dileğim hepsi bu kadar albayım... Hoşçakal albayım hoşçakal yalnız bulutların arasındaki kuşlara selam götür benden...

Hayata karşı gitmekten vazgeç
Geri Çekil!
Sus!
Dinle!
Düşün!
Daha az güven!
Gül!
Ve şunu unutma asla yalan söyleme!
Çünkü bir leke çıkarsa tamamıyla çıkar. Izleri de leke olarak kalır.

"İnsanların yalnız kalmaktan neden çekindiklerini anlamıyorum." dedi. Düşün biraz; "Yalnızken başına ne gelebilir? yapabileceklerinin sınırını keşfeder, gözlem yapar; dünyayı ve kendini tanırsın. Yalnızlık güvenlidir. Dünya sana zarar vermez. kötülük, insanın olduğu yerdedir."

Hava soğuk. Tak kulaklıkları. Dışarı çık. Üşü. Yürü. Daha çok üşü. Daha çok yürü. Üşüdükçe yürü. Yürüdükçe, düşün. Olmak istediğin kişiyi düşün. Olduğun kişiyi düşün. Sahip olduklarını düşün. Senin olmayanları düşün. Sevdiklerini, sevmediklerini düşün. Kazandıklarını, kaybettiklerini düşün. Söylediğin, söylenen yalanları düşün. Seni terk edenleri, terk ettiklerini düşün. Artık hayalini kurmadığın o hayatı düşün. Ne kadar kolay vazgeçtiğini düşün. Bir daha kimseyi sevemeyeceğini düşün. Saatlerce düşün ama hiçbir şey düşünmediğini fark et. Eve dön. Aynaya bak. Gözlerin kızarmış. Demek ki ağlamak istemişsin farkında olmadan. Ne zaman ağlamak istesen, gözlerin kızarır çünkü. Aç sıcak suyu, gir altına. Soğuktan donan vücudun sıcak suyun altında uyuşsun. Kemiklerin sızlasın. Acıya aldırma. Düşün. Yeniden düşün. Ardından el salladığın otobüsleri düşün. İnsanları düşün. İhanetleri düşün. Bir zamanlar hayallerin olduğunu düşün. Bir zamanlar mutlu olduğunu düşün. Mutluluğun nasıl bir his olduğunu unuttuğunu düşün. O Bayanı düşün. O Bayana artık asla sarılamayacağını düşün. Şimdi çık sıcak suyun altından. Çık ve yaşa. Ve yaşadığın bu şeye ‘hayat’ de. Hep aynı şarkı çalsın kulaklarında. Hep aynı yerden yansın canın. Ama sen yine de hep, ‘hayat’ de. Çünkü hayat, güzel rüyalarından haricinde kalan acımtrak zaman dilimi. Çünkü hayat, hayat işte...

“Ne yöne gidersen git; doğu, batı, kuzey ya da
güney, çıktığın her yolculuğu içine doğru bir
seyahat olarak düşün!
Kendi içine yolculuk eden kişi, sonunda arzı
dolaşır. “
-Şems-i Tebrizi-