Fırat
@dystopiam
Van
24 okur puanı
Mart 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
“Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeğe hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size: Nasıl? Kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım.”
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Okur Takip Önerileri
Bazı şeyleri anlamakta gereğinden fazla geciktimse de, sonunda anladım: Kaybolan yıllar, bozulan ilişkiler geri gelmiyor, insanın kendisine ve çevresine verdiği zarar her zaman telafi edilmiyor, yegane iki seçenek delilik ve ölüm olduğunda ilaçların zorunlu kıldığı denetimden kurtulmanın getirdiği özgürlük anlamsızlaşıyor.
beni temsil eden yuvarlağın tamamıyla karalandığını, yanında da bir yıldız olduğunu fark etmişti tabii
-insanın kendi intihar teşebbüsünü bir simgeye indirgemesi ne kadar ilginç-
bu geliş gidişler, bir tanrı katına yükselip bir allahsızlığa düşmeler yaşamımın öylesine alışılmış parçaları ki artık çılgın renkler ve sesler eskisi kadar şiddetli ve sarsıcı değil, bunları kaçınılmaz olarak izleyen karalarla griler de o kadar karanlık ve korkunç olmuyor.
Kahkahaların, uçuk duygudurumlarının, şaşırtıcı heveslerin geri gelmesini bekleyip duruyordum ama arada bir şöyle bir görünüp kaybolmak dışında sanki yok olmuşlar, yerlerini öfkeye, çaresizliğe, kasvetli içe kapanmalara bırakmışlardı.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Oysa birdenbire aklım bana düşman kesilmişti: Boş heveslerimle alay ediyor, bütün saçma sapan tasarılarımla dalga geçiyordu; artık hiçbir şeyi ilginç ya da eğlenceli ya da üstünde durmaya değer bulmuyordu. Dikkatini yoğunlaştırmaktan acizdi kafam, dönüp dolaşıp ölüm konusunu işliyordu: Ölecektim ya, herhangi bir şeyin ne önemi olabilirdi? Yaşam sonu belli olan kısa, anlamsız bir süreç olduğuna göre neden sürdürmeliydi hayatı? Müthiş bir bitkinlik içindey
dim, sabahları yataktan çıkabilmek büyük bir güç istiyordu. Herhangi bir yere yürümek her zamankinin iki katı vaktimi alıyordu. Her gün aynı giysileri giyiyordum, çünkü ne giyeceğime karar vermek çok büyük çabalar gerektiriyordu. İnsanlarla konuşacağım diye ödüm koptuğundan arkadaşlarımdan elimden geldiğince uzak duruyor, derslerden önceki ve sonraki saatleri okul kütüphanesinde, hemen hemen hiç kıpırdamadan oturarak geçiriyordum; kalbim ölü, beynim kil kadar soğuktu.
Aslında böylesi bir zihinsel durumu tümüyle anlayabilmek için içerisinde olmak gerekir. Burada klinik psikolog ve Durulmayan Bir Kafa başlıklı kitabın yazarı Kay Redfield Jamison'ın tanıklığına dayanıyorum. Jamison, psikoterapi ile ilaç tedavisinin dikkatli bir biçimde birlikte uygulandığı intihara meyilli depresyonunun iyileşme sürecine dair son derece insancıl ve bilinçli bir kişisel açıklama sunuyor.
Şöyle Diyor: ''İntihara meyilli depresyon, soğuk, tedirgin edici bir korku ve amansız bir çaresizlik halidir. Hayatta en sevdiğiniz şeyler, elinizden kayıp gider. Bütün gün ve gece boyunca her şey bir çabaya dönüşür. Umut yoktur, amaç yoktur, hiç bir şey yoktur.''
İntiharı ve intiharın dar bakış açısının ölümcül mantığını anlamayı denemek için elimizdeki kanıtların en çetin biçimini ele almak istiyorum artık: İntihar notunu.
Derken bütün düşüncelerime derin bir kasvet egemen oldu; ölüm, ölmek, çürümek, her şeyin ölmek üzere doğduğu, en iyisi bir an önce ölüp uzun ölüm bekleyişinin acılarını çekmemek gibi şeylerden başka hiçbir şey düşünmüyordum. Yorgun gövdemle bitkim kafamı mezarlıklarda gezdiriyor, her mezarın altında yatan kişinin oraya girmeden önce dünyada ne kadar zaman geçirdiğine uzun uzun bakıyordum.
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitap okudu
282 syf.
·
Puan vermedi
Bir kitap okudu
216 syf.
·
Puan vermedi
