Ben mahvolmuşluğun elli tonuyum.
Saptıkları istikamet karşısında telaşa kapılarak,düşüncelerimi o karanlık yolda durdurdum.
Beni asıl çeken, bana asıl hitap eden, o kusursuzluğu arkasında yatan şeydi. Kırılgan, yaralı ruhu
Yorucu olan bu kısmıydı; acıya katlanmak.
Bütün kalbimle sevdiğim, bu tutsak edici, karmaşık erkek tarafından sevilen bir kadın...
" İzin ver seni seveyim. " Dedi boğuk bir sesle.
"Evet" deyince beni kollarına aldı ve dudakları dudaklarımı buldu. Yakarır gibi , tapar gibi , üzerime titrer gibi...
Beni sever gibi.
Gün doğumunun peşine düşmüştük, Anastasia,şimdi sıra gün batımında.
Öfkeli olmak iyiydi. Öfkeli olmak, ağlamaklı olmaktan iyiydi.
Birbirimizi çok iyi tanımadığımızın, aşmamız gereken dağlar kadar mesele olduğunun farkındaydım ama birbirimiz için bunu yapacağımızı ve bunu yapmak için koca bir ömrümüzün olduğunu da biliyordum.
Sessiz cümlelerle avaz avaz bağırırken, birbirlerine bakmayı sürdürdüler.
“Duygusal anlamda, Christian bir ergen, Ana. Hayatının o safhasını hiç yaşamamış. Bütün enerjisini iş dünyasında başardı olmaya harcamış ve beklentilerin çok ötesinde bir başan elde etmiş. Duygusal anlamdaysa gelişimi hep geri kalmış."
Yanaklarımdan aşağı zarafetle süzülen yaşlara bir hanımefendi gibi teslim olmak değil, aya bakıp uluyarak ağlamak istedim...
"...ve benden geriye kırılacak hiçbir şey kalmamıştı."
Kendi içime kapanmıştım. Hiçbir şeyin yetişmediği, ufkun bile kasvetli olduğu, harap, savaşla yakılıp yıkılmış ülkeye. Evet, ben buydum, işyerinde profesyonel iletişim kurmayı başarabiliyordum, ama hepsi o kadardı.