Bir aralık Atatürk'ün etrafında bütün gençleri toplanmış görüyorum.
Bir ağabey gibi konuşuyor ve mevzuu edebiyat...
Fikret'e hayranlığını anlatıyor.
-Onu biz mektep sıralarında okurduk. Ondaki heybet ondaki vakur
ahenk hiç bir şairimizde yok! diyor.
Sonra gençlerden Fikret'in bir şiirini istiyor. Herkes susuyor ve
Ata'sına sevgi ile bakıyor:
-Bilmiyor musunuz? Ah belki yarınızdan fazlası onun bir tek mısraını
olsun bileniniz vardır. Fakat çekiniyorsunuz. Niçin çekmiyorsunuz?
Hayır, işte ben aranızda sizinle beraberim. Beni aranızda addetmiyormusunuz?
Bir genç gür bir sesle
-Ben Ferda'sını söyleyebilirim Atam! Atatürk'ün yüzünde tatlı çizgiler belirdi.
-Ferda'yı mı? Ah delikanlı benim en çok sevdiğim şiirdir o... Onu
sana söyletmeyeceğim. Kendim söyleyeceğim. Ve Atatürk gür bir sesle
gençlerin yüzüne bakarak okumaya başladı.