".Umutsuzlar Parkı, düşüncenin şiirini vermiye çalışan uzun bir eserdi. Petrol ise bu amaçtan uzaklaşan kısa şiirleri içine alıyor."
Sayfa 92 - De. 1961Kitabı okudu
Sonra hep beraber sığınmak
Nereye?
Kendimize
Gelmedi, ama gelecek, nedense alıştık zamansızlığa
Bizse kısa bir oyun tutturduk, sevince yetmek için Öyle bir sahne ki bu: anladık, sevdik, ve unuttuk her şeyi
Öldüklerimi sayıyorum, yeniden doğduklarımı
Anlıyorum, ama yepyeni anlıyorum bıktığımı
Bak göreceksin nasıl da ayrılmak istiyoruz sonra
Nasıl da kaçmak istiyoruz birbirimizden
Yeniden yeniden yeniden
Biraz da susmalıyız, insan bir şeyler aramalı kendinde
Belki de alıp başımı gideceğim
Biliyorsunuz ya bir ağrısı vardır gitmenin Nereye, ama nereye olursa gitmenin Hüzünle karışık bir ağrısı.
Ben ne demiştim, ve çekip gitmiştim sonra Öyle ya, niye hiç değişmedi bakışlarınız?
- Siz yarın deyince aklıma ölmek geliyor, katıla katıla ölmek
Olmuyor, gene kendimi düşünüyorum
Alıştım istemiyorum.
Açınca camları - diyelim camları açtık ya sonra?
Sonrası şu: ben bir camı, bir perdeyi açmış adam değilim
Bilirim ama çok bilirim kapadığımı
Öyle iş olsun diye mi, hayır!
Bilirim içerde kendimi bulacağımı
Oysa ne bir evim oldu, ne de bir yerim var şimdi gidecek
Ama gitmenin saati geldi
Ne çıkar sanki sizi sardıysam sizi kollarımla
Unutmak, belki de unutmak olsun diye mi
Konuşmak? konuşuyorum; alışmak? evet alışıyorum da
Süresiz, dıştan ve yaşamsız resimler gibi.