Hatırlamak eski bir gelenekmiş, eski Mısır'dan da evvel. Hızır günü, rivayet odur ki, ölmüşler ve yaşayanlar bir araya gelirlermiş. O gün, sofraya bir tabak da ölenlerin ruhları için konurmuş. Maksat, hatırlamak, gönlünü almaktır. Dersim' de Hızır ayı boyunca ölmüş insanların ruhları hatırlanır, yemek yaparken, ekmek pişirilirken, her ölen için annem ağzını kıpır kıpır kıpırdatır, ölenlerin ruhları için ateşe tuz atılırdı.
Sayfa 50Kitabı okudu
Pir ile sohbet.
Rutin aklın ölümüdür, aynı şeyi ikinci kez söyleme, aynı şeyi tekrar eden insanla ilişkini kes. Selam ver ama kelam etme.
Sayfa 106Kitabı okudu
Memleket dedim, güzel memleket sen ne kadar da zalimmişsin. Hiç hayal kuran insan tutuklanır mı, yazan insan, çizen insan...
Hani söylemesi ayıp ben insanın ülkesini unutmamasını da acılarının derinliğine bağlıyorum. İnsanın acısı insanın gerçek yurdu. Acın nereye aitse oralısın, gerisi boş.
Sayfa 53Kitabı okudu
“Ey Tanrım biraz günışığı ver bana, biraz yağmur! Bir adam gördüm içindeki canavarı bağlamış ardı sıra sürüklüyordu. Yanına gittim, "Amca," dedim. Duymadı. Daha yüksek sesle seslendim, "Amca nereye götürüyorsun bu vahşi yaratığı?" Dedi, "Evlat, çok öfkelendi. Masalcıya götürüyorum, biraz hikâye anlatsın, dinsin. Uyutmuyor geceleri..." Ağzım açık arkadan bakakaldım ve ne mutlu dedim ne mutlu içindeki canavarı görebilene, ilacını bilene ne mutlu...”