Herkesin ölüp bittiği, ağlamaktan kendini tükettiği bu kitabı okumadan önce herkesin çok abarttığını düşünüyordum. Gerçekten de çok abartılmış.
Üniversitede birbirleriyle tanışan 4 erkek arkadaşın hayatına tanık oluyoruz. Ama bir kısmına değil, doğumdan ölüme dek. Her karakterin travmatik ve dramatik geçmişleri var. Sanırım yazar özel olarak okuyucuyu üzme amacı gütmüş.
Yazım dili ortalama, kurgu ortalama, acı seviyesi çok yüksek, kimi yerlerde ağlatıyor ama bazen hikayenin içine giremedim. Yani doğru düzgün bir bağ kuramadım. Sadece kitabın sonunda Harold ile konuşurken, o terkedilmişliğin ve yalnız kalışın burukluğunu hissettim. Zaten kitabın kapağını kapattıktan sonra sanki koca bir ömrü yaşamışım gibi bir ağırlık çöktü üstüme. Bu kitaba dair tek hissettiğim şey acı.
