Kardelen
Kocaman elleri ile ellerimi avuçladı ve bana "Beni bırakma!" dedi. "Bırakmam, üzülme!" dedim. "Bu küçük ama güçlü ellerinle beni de taşıyabilir misin?" dedi. "Taşırım..." dedim. "Kış gönlümde açan kardelenim olur musun?" dedi. "Olurum..." dedim. Kocaman bir yüreğe düşen kardelen tohumunun can suyu, şimdi mutluluk gözyaşlarıydı...
Sayfa 143 - Yüzleşme YayınlarıKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
