"Annemizin şefkati, babamızın saçlarına düşen ak, ilk aşkımız, doğan çocuğumuz, dedelerimizin mezarlarıdır vatan…"
Şehrimizi koruruz, kanımızın son damlasına kadar dövüşürüz gibi hamasi laflarla vatan müdafaası yapılmıyor.
Vatanı için fedakarlıktan kaçınmayanlara, vatan da fedakarlıktan kaçınmamalı.
Vatan, insanın kaderiydi, ne kadar çabalarsa çabalasın kaçamıyordu ondan.
Vatan düştükçe, bazı insanlar yükseliyor, millet bahtına küserken, bazıları şans atına binmiş koşturuyordu.
Hayır hiç acı çekmedi. Her şey bir anda olup bitti. Son sözleri şöyle oldu :"şerefimle yaşadım, şerefimle ölüyorum. Karıma ve oğluma söyle, yas tutmasınlar. Bilakis alınları açık dimdik dolaşsınlar. Üzülecek bir hadise değil bu... Bir askerin ulaşabileceği en üst rütbe... Ben şehitlik rütbesiyle nail oldum. Bundan daha güzel ne olabilir... Refiye'ye söyle üzülmesin vatan için dökülen kan asla ziyan değildir..."