En Büyük Hazinemiz Aklımızdır
Sevgili Bilge,
Bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de. Kendimden de kaçıyorum gibi beylik bir ifadenin içine düşmeseydim. Bu mektubu çok karışık hisler içinde yazıyorum gibi basmakalıp sözlere başvurmak zorunda kalmasaydım. Ne olurdu bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım. Sana diyebilseydim ki, durum çok ciddi bilge, aklını başına topla. Ben iyi değilim Bilge, seni son gördüğümden beri gözüme uyku girmiyor diyebilseydim.
Tehlikeli Oyunlar (sayfa 385)
Fincan elinden kaydı. Çok yavaş tutmuşum demek. Fincanın düşüşünü ve
kınlısını seyretti. O sırada düşünmeseydin; iki işi aynı zamanda
yapamadığını bilmem sana nasıl anlatmalı? Zarar yok, denildi. Var. Aklıma
çok zararı var. Eskiden telaşa kapılırdım. Şimdi, yerin temizlenişini de
fincanın düşüşünde olduğu gibi, aynı kayıtsız gözlerle seyrettiğime göre
demek öldüm; duygularım öldü, duygularımla ilişkili aklım öldü. Demek zarar
var. Aklıma zarar var. Çünkü Sevgi, sen de çok iyi bilirsin ki, en büyük
hazinemiz aklımızdır.
Oğuz Atay
Tehlikeli Oyunlar
