“Olmaz” deme! Olmaz da olur!
“Hüzünlenme” dedi, “Allah isterse her şey olur.”
Zira düşünüyorum ki ve belki de biliyorum ki insan en çok üzüldüğü zaman ellerini duaya açar. İstediği olmadığında yalvarır en çok Allah’a, başına bir kötü iş geldiğinde sessizce kıpırdanmaya başlar dudakları.
"Ey nefsim! Seni sen yapan benim, beni de ben yapan sensin. Ya yola gel beraber gidelim ya da yoldan çekil ben Hakka gideyim... "
Sayfa 19
Dünyadan ne denli uzaklaşırsan Allah'a o denli çok yaklaşırsın.
Sayfa 155Kitabı okuyor
"Evladım bu dünyada insanın misali bir uyurgezer misalidir. Nasıl ki uykusunda yürüyen insan çıkar, gider, gezer yürür de hâlen dahi uykudadır, ne olduğunu bilmez ya işte öyledir insan bu dünyada. Ne vakit ki ayağına bir şey batsa ya da bir yere çarpsa başını, ayılır da görür ki uyurken nerelere gelmiş.
Sayfa 155Kitabı okuyor
Allah kendine dost olmak isteyenin dostu olur.
Sayfa 155Kitabı okuyor
"Hüzünlenen insan Allah'ı hatırlar" diyor mesela nefsin dilinden
Lakin bilmiyordu ki ben vazgeçici değildim.
Hem değil mi ki başı eğri olanın sonu doğru olmaz.
Zira hüzünlenen insan Allah’ı hatırlar.
Günahlarının ağırlığını çekiyor musun omuzlarında? Lakin yine o ağırlıkla da olsa aynı günahı işliyor musun? “Dur” diyebiliyor musun kendine? Diyemiyorsun. Her hatana pişman olup ve tövbe edip bir yeni günaha hazırlıyorsun kendini. Yeni bir günah için eskisine tövbe ediyorsun. Tövbelerinde sahte senin, pişmanlığın da yalan. Lakin şaşıyorum ben sana; hâlen dahi nasıl gülüyorsun? Ve bütün bunların bir şahidi yok sanıyorsun. Ne gaflet! Zira var olduğunu bilmiyorsun.
