Enes Soysal
@enssysl
Koü Gsf Müzik
22 okur puanı
Kasım 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Hoşuna gitmeyen bir şey yapmaya başladığımda ve sen beni başarısız olacağıma dair korkuttuğunda, senin fikrine duyduğum saygı öylesine büyüktü ki, belki ileriki bir tarihte gerçekleşecek bile olsa başarısızlığa uğramam kaçınılmazdı. Kendi eylemlerime güvenimi yitirmiştim. Sebatsız ve kararsızdım.
Beni doğrudan ve açık seçik hakaret sözcükleriyle aşağıladığını anımsamıyorum. Gerek de yoktu zaten, başka birçok yöntemin vardı.
Burada, pek önemli bir noktayı da belirtilmeli ve açıklamalıyım. Ulus ve ordu, Padişah ve Halifenin hainliğinden haberi olmadığı gibi o makama ve o makamda bulunana karşı yüzyılların kökleştirdiği din ve gelenek bağlarıyla içten bağlı ve uysal. Ulus ve ordu kurtuluş yolu düşünürken bu atadan gelen alışkanlık dolayısıyla kendinde önce yüce halifeliğin ve padişahlığın kurtuluş ve dokunulmazlığını düşünüyor. Halife ve padişahsız kurtuluşun anlamını kavrama yeteneğinden yoksun… Bu inançla bağdaşmaz oy ve düşünceleri açığa vuracakların vay haline! Hemen dinsiz, vatansız, hain, istenmez olur.
Sayfa 9Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Sözün Tanrım, doğanla çelişiyor ve öfke kusan ağzın aslında kendi kalbini yalanlıyor. O halde kendinle ağzından çıkan söz arasında bir denge kur. Gösterdiğin gibi öfkeliysen, o zaman beni de at karanlığa, çocuklarımın yanına, çünkü öfkeli bir Tanrı’yı görmek, yüzüne bakmak istemiyorum. Kıskançlığının öfkesi midemi bulandırıyor. Fakat en baştan beri sevdiğim, buyruğuna göre yaşadığım merhametli Tanrı’ysan, o zaman ortaya çık, göreyim seni, yüzüme bak hoşgörünün ışığıyla, hoş gör çocuklarını da, merhamet et kutsal şehre.
Hiç kimsenin, zekam için beni övmek ya da onlar için gösterdiğim çabaları takdir etmek gibi bir ahlaki ya da yasal bir zorunluluğu yoktu. Öyleyse niye bunu bekliyor ya da talep ediyordum?
Bu dünyanın olayları, sizi öfkelendirmiyor. Kendi kızgın düşünceleriniz öfkenizi yaratıyor. Gerçekten olumsuz bir olay olduğunda bile duygusal tepkinizi belirleyen o olaya yüklediğiniz anlamdır. Öfkenizden sorumlu olduğunuz düşüncesi kesinlikle yararınızadır. Çünkü bu size nasıl hissetmek istediğiniz hakkında kontrol sağlama ve özgürce seçim yapma fırsatı verir. Eğer böyle olmasaydı, duygularınızı kontrol etmekte çaresiz olacaktınız; duygularınızın çoğu, sizin kontrolünüzde olmayan bu dünyanın dış olaylarına çözümsüz olarak bağlı olacaktı.
Yaşamımızın, evrenin uçsuz bucaksız ve sonsuz fırınındaki minicik, geçici bir kıvılcım olduğunu görüyoruz. Bu ciddi ve rahatsız edici bir fikir olabilir ve şu soruyu sormamıza sebep de olabilir: “Yaptığım herhangi bir şey gerçekten önemli mi?” Aynı zamanda bu soru, muazzam bir şekilde özgürleştirici de olabilir. Evrenin anlaşılmaz, uçsuz bucaksız doğası düşünüldüğünde, eğer biz önemli değilsek, bizi rahatsız eden konular kesinlikle daha az önemlidir.
Bir toplumda ne kadar eşitsizlik varsa (zengin ve fakir arasındaki uçurum ne kadar büyükse) hemen hemen her metrikte o kadar kötü olur; akıl sağlığı, suç oranı, güven seviyesi ve eğitim performansı gibi. Dahası, bu toplumlarda kötü şeyler yapanlar sadece fakirler değildir. Zenginler de dahil olmak üzere herkes bir darbe alır. Elbette, kapalı topluluklar içinde saklanarak ve özel sağlık hizmetleri için ödeme yaparak kendilerini belli bir dereceye kadar izole edebilirler. Ama yine de korku ve güvensizliğin yoğun olduğu ve insanlar arasında gerçek bir bağdan yoksun caddelerde yaşamak zorundadırlar. John F. Kennedy’nin bir zamanlar dediği gibi, “Özgür bir toplum fakir olanlara yardım edemezse, zengin olan birkaç kişi kurtarılamaz.”
“Sevmek, savunmasız olmaktır. Muhtemelen kalbin kırılacak ama yine de sen her şeyi sev.”
Tanrım, bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenme huzuru,
Değiştirebileceklerimi değiştirme cesareti,
Ve bu ikisi arasındaki farkı anlayabilme bilgeliği ver.
Vahşilerden söz ederken onların “anın mutsuz çocukları” oldukları söylenmiştir.
“Kendinde akıl bulunmayanı akılla yönetemezsin.”
Sessizlik nasıl bu kadar gürültülü olabilirdi?
Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.
