Ölüm, şu dört harften oluşan kelime ne kadar vurucu ne kadar da kasvetli. Bu öyle bir kelime ki görmediğimiz veya duymadığımız anlarda sanki beynimizden, tüm yaşantımızdan siliniyor ama bir kere karşılaştık mı bu kelimeyle bir kara delik gibi bizi kendine çekiyor ve ruhumuzu emiyor. İvan İlyiç'in başından geçenlerin hayatın aslında ta kendisi olması ve resmen uzaklaşmak istediğimiz bir olgunun önümüze tüm ayrıntılarıyla serilmesi gibiydi. İvan İlyiç'in ölümü, senin benim ölümüm gibi. Senden daha önemsiz ya da benden daha acıklı değil. Hepimiz acılar çekeriz. Fiziksel acılar bizi ölüme götürebilir ama çektiğimiz manevi acılar bizi çoktan öldürmüştür. İvan İlyiç'in kendi içinde çektiği acılara şahit oldukça aslında yaşarken ölmenin, insanların yüzümüze bakıp yalan söylediğini anladığımız anların, birileri tarafından ya da sırf kendimizi kandırmak için verdiğimiz içi boş umutların, hakiki ölümden daha acı verici olduğunu anlıyoruz. Evet anlıyoruz ama bunu sadece biz anlıyoruz. Ölümümüz aslında hiç kimsenin umrunda değil. Çünkü herkesin "Ben ölmedim, o öldü " dediğini duyar gibi oluyoruz.
