Devir, 2. Abdülhamid devri.
Japon imparatoru Meici’nin amcası Türkiye’ye bir dostluk ziyaretinde bulunmuş, aradan bir yıl kadar bir zaman geçmişti. Devletler arasındaki töre, bu ziyaretin iâdesini gerektiriyordu. Saray ve Bahriye Nezâreti, bu ziyarete Ertuğrul gemisini uygun gördü, gemi komutanlığına Albay Osman Bey atandı. Gemide subay, erbaş ve er, toplam 609 denizci ve bir miktar da sivil görevli vardı. Japonya’ya gidiliyordu...
Şu da var ki her karar, beni yeni bir kararsızlık girdâbına sürükler. İçimde birbirine zıt duygular.. Ah, ah!
Azizim Binbaşı, Ertuğrul’un bu Japonya seferinden yüz akıyla çıkması, ancak ve ancak, Allah’ın inâyetine, bir de kumandan ve süvari beylerin ve diğer subay ve erlerin mahâretine kalmıştır. Yoksa geminin kendisine güvenmeyiniz!
şairim efendim! Mevki ve mansıp ârızî şeylerdir ya, işte ümmîd edilir, tamah edilir.
Can yandı nâr-ı aşkına yansın beden dahi Âteşperest-i aşka gerekmez kefen dahi..
Ben aşk âteşine taparım, kefen neyimedir? Denizlerde kefen istemez.
Asıl çekişme içimizdedir, hey Teğmen! Sudayızdır, karada olmak isteriz, karadayken suyu özleriz!