Gözlerinin içine baktım ve gülmeye başladım. "Bütün bunlar ciddi olamaz" diye düşündüm. Belli bir süreden sonra insanlar arasında hiçbir şeyi "yoluna koymak" mümkün değildi. Bu umarsız gerçeği o taş banka oturduğumuz anda iyice kavramıştım.
"İnsan yaşar, onarır, üstünkörü de olsa bir şeyleri düzeltmeye çalışır, yapar, bazen de yaşamını kendi elleriyle berbat eder ancak zamanla yaşamın tümüyle hatalar ve rastlantılardan oluştuğunun ve kesinlikle değişmez olduğunun bilincine varır."
Hayatlarımızı geniş bir şekilde yöneten büyük, belirleyici anların, daha sonra hatırladığımız ve değerlendirdiğimiz zaman göründüklerinden çok daha az bilinçli olduğunu düşünmeye başladım.