"Ölüm ona hiç yakışmadı" derler ya hani, ben bu cümleyi hiç sevmiyorum, sevemiyorum. İyi bir cümle gibi gelmiyor bana. İyi niyetle söylenmiş olsa da sevmiyorum işte. Ölüm, bizi hiç yoktan yere var eden, bize can veren, bize her türlü nimetleri tüm cömertliği ile sunan rabbimizin emridir. Vakti bellidir. Bir giysi değildir. Bir eşya değildir ölüm. Ölüm kavuşmadır. Ölüm imtihanın bittiğinin göstergesidir. Hem Ölüm kötü olsa efendimiz ölür müydü ? Ölmezdi dostlarım.
Özlem de kötü bir duygu değil. Kötü olan ne biliyor musunuz? Kaybettiğimiz kişi hayattayken ona yaptıklarımız ve yapmadıklarımız. Kötü olan, pişmanlıklarımız. İnsanı üzen şey bunlar. Keşke sana şunu söylemeseydim deyiverirsin mezarının başında. Taşını silerken ağlarsın keşke yeni evimin balkonunda çay içebilseydik dersin. Mesela keşke daha çok sarılsaydım sana dersin. Keşke ölümü, sana bir gün çok sarılmak istediğim halde sarılamayacağımı hiç unutmasaydım dersin...
Biz insanlar öyle nefsimize yenik düşüyoruz ki can da bizim sanıyoruz. Üfleyeni, Ol diyeni unutuveriyoruz. Ne olacağız bilmem. Bizim mezar taşımızı kim temizler?
İnstagram= sevalgudu